Netflix-tips: Ingrid Goes West en Un héros très discre

Waar deel een en twee vooral vermaakten als hommages aan klassieke slasherfilms, gooit het slotstuk van de Fear-Street trilogie het over een andere boeg. We reizen terug naar de grimmige oorsprong van de vloek van Shadyside, naar de beginselen van het stadje in de zeventiende eeuw. Dat resulteert in een weinig vernieuwende folkhorrorfilm over hekserij, onverdraagzaamheid en hysterie, waarin wordt gesproken met onnatuurlijke Ierse accenten. Toch is het knap hoe regisseur en co-scenarist Leigh Janiak de drie delen bevredigend laat samenkomen, met een zowel verrassende als maatschappijkritische ontknoping.

Op Instagram volgt de psychotische Ingrid (Aubrey Plaza) de hele dag door vrouwen met een zorgvuldig gecureerd leven, als medicijn voor haar eigen offline eenzaamheid. Met de erfenis van haar pas overleden moeder op zak besluit ze naar Los Angeles te vertrekken om te infiltreren in de ogenschijnlijk perfecte wereld van Instagram-beroemdheid Taylor Sloane (Elizabeth Olsen). Dat lukt door de hond van Taylor te stelen en hem de volgende dag terug te brengen: Ingrid wordt onthaald als reddende engel. Een duister en komisch drama, waarin regisseur Matt Spicer op satirische wijze de donkere kanten van ons volggedrag op social media blootlegt.

Lees ook ons interview met de regisseur: 'Oudere mensen zien het meer als een thriller'

De meedogenloze industrieel Barholomew Bogue terroriseert het wildweststadje Rose Creek. Na een bloedige aanval van Bogue en zijn handlangers schakelen de wanhopige inwoners zeven mannen in om hen te beschermen. De huurlingen, aangevoerd door Sam Chisolm, hebben een week de tijd om het stadje om te bouwen tot een fort en de bewoners te leren zichzelf te verdedigen. Tijdens de gewelddadige confrontatie met Bogue en zijn leger blijkt dat het de 'magnificent seven' niet alleen om het geld te doen is. Minder goed dan de versie uit 1960 van John Sturgess - die weer gebaseerd was op het meesterwerk Seven Samurai van Akira Kurosawa, maar zeker niet slecht.

Pete 'Maverick' Mitchell (Tom Cruise) mag na een zware pilotenopleiding bij de luchtmacht - waarbij een vriend het leven laat - bewijzen dat hij het geleerde ook in praktijk kan brengen. Tegelijk moet hij aantonen dat hij geen aardje naar zijn vaartje heeft: die veroorzaakte ooit de dood van een aantal collega's. De spectaculaire luchtgevechten zijn nog steeds de moeite van het bekijken waard, maar de lofzang op de Amerikaanse luchtmacht oogt een tikje potsierlijk, al is Cruise wel de perfecte vertolker van de arrogante allesdurver. Oscar voor het beste liedje. Later dit jaar verschijnt een vervolg, getiteld Top Gun: Maverick.

Tragikomische 'biografie' van een charmante charlatan. Schuchtere Albert komt erachter dat z'n hooggeëerde vader geen oorlogsheld was maar een dronkelap. Eenmaal volwassen blijkt Albert zelf ook geen held want als mama's hoofd wordt kaalgeschoren wegens collaboratie, durft hij niet in te grijpen (dat wordt voor hem gedaan). Nadat hij heeft vastgesteld dat 'de beste levens worden uitgevonden' geeft hij zich uit als verzetsman. Fraaie tragikomedie wordt doorsneden met bedrieglijk echte documentaire-scènes. 'Verteller' Jean-Louis Trintignant speelt de oude Albert. Regisseur Jacques Audiard maakte later veelvuldig bekroonde films als Un prophète (2009) en De rouille et d'os (2011).