‘Als maker ben ik steeds op zoek naar dingen die wij mensen pijnlijk of moeilijk vinden. In mijn werk probeer ik die dingen te verbeelden, zonder al te veel te oordelen. In films zoek ik altijd naar troost, en ik denk dat herkenning die troost kan bieden aan de kijker.’
Aan het woord is regisseur Vincent Tilanus (1994), tijdens een interview met VPRO Cinema in augustus 2021. De jonge cineast was toentertijd onderdeel van Badlands, een programma van Eye Filmmuseum waarin een nieuwe generatie Nederlandse filmmakers in het zonnetje werd gezet.
Tilanus had het jaar ervoor veel succes met zijn korte film Marlon Brando (2020), een ingetogen, naturalistisch drama over twee boezemvrienden die door hun verschillende toekomstplannen uit elkaar groeien. De prijswinnende short werd geselecteerd voor de prestigieuze filmfestivals in Cannes en Toronto, en werd genomineerd voor beste korte film bij de Gouden Kalveren.
Dit jaar maakte Tilanus zijn speelfilmdebuut: de mooi subtiele en diepmenselijke Telefilm En iemand anders, die 15 maart te zien is bij NPO 3 en te streamen op NPO Start. Het is de afsluiter van een opvallend sterke reeks Telefilms, die de kijker meevoert in de levens van moderne jongeren, en inzoomt op hun worstelingen en volwassenwording.
In En iemand anders volgen we een zomer lang de zeventienjarige queer jongen Tommy (debutant Pier Bonnema), die er op een dag achter komt dat zijn vader (Rienus Krul) een geheime affaire heeft met een man. Een nogal verwarrende gewaarwording voor Tommy, die niet goed weet wat hij met deze ontdekking aan moet. Moet hij het aan zijn moeder (Hanneke Scholten) vertellen, met wie Tommy normaliter alles deelt? Of kan hij het beter eerst met zijn vader zelf bespreken, met wie hij een veel minder open band heeft?
Sterk geregisseerde gezinsscènes volgen, waarin Tilanus veelal het ‘show, don’t tell’-principe hanteert: zonder uitleg in de dialogen wordt haarfijn duidelijk hoe de verhoudingen in het gezin veranderen sinds de ontdekking, en hoe Tommy gebukt gaat onder de zwaarte van het geheim dat hij moet bewaren.
Door die aanpak voelt de vertelling levensecht en menselijk. Tilanus is daarnaast niet zozeer geïnteresseerd in grote dramatische wendingen, als wel in de binnenwerelden van zijn gelaagde personages. Resulterend in een ingetogen dramafilm, die grote thema’s aansnijdt als moderne liefde en masculiniteit.
En omdat we steeds kijken vanuit het perspectief van Tommy – die aanvankelijk boosheid, onbegrip en verdriet voelt, maar langzamerhand ook steeds meer verder durft te kijken dan zijn eigen gevoel – verwordt de film ook een wijze coming of age waarin het publiek met hem meegroeit, en net als hij voorbij een eerste oordeel of impressie leert te kijken.