In de ruim twintig speelfilms die de Britse filmveteraan Ken Loach afleverde, richt de tweevoudig Gouden Palmwinnaar zijn camera vrijwel altijd gericht op sociale misstanden. Als een soort ‘vadertje Drees’ van de Britse cinema maakt hij socialistische pamfletfilms af die zich toespitsen op problemen van minderbedeelden in de samenleving en de onrechtvaardigheden waarmee zij moeten dealen. Zie bijvoorbeeld de pakketbezorger in Sorry We Missed You (2019) die zich dankzij nieuwe flexwerkstructuren helemaal kapotwerkt en alsnog nauwelijks rondkomt. Of de arbeidsongeschikt verklaarde timmerman in I, Daniel Blake (2016) die maar niet door de bureaucratische rompslomp heen weet te komen om een uitkering aan te vragen, maar ook niet mag doorwerken van zijn dokter, hoewel hij zelf niets liever wil dan dat.
Met zijn activistische films – veelal gemaakt in samenwerking met zijn vaste scenarist Paul Laverty – stelt Loach de alledaagse problemen van de normale burger aan de kaak, wat meer dan eens heeft geleid tot maatschappelijke verandering. Zo wist hij met Cathy Come Home (1966), een van zijn eerste (televisie)films, de groeiende daklozenproblematiek in Groot-Brittannië op de politieke agenda te krijgen. Een aantal weken na de tv-uitzending van de film, die door maar liefst twaalf miljoen Britten werd bekeken en voor veel opschudding zorgde, werd liefdadigheidsinstelling Shelter opgericht, die zich inzette voor Engelse en Schotse daklozen.