Nieuwe boekentips: Thuishaven, De erfgenamen & Valavond van een nestblijver

Judith Hermann
Thuishaven

In Thuishaven (Meridiaan), beschrijft Judith Hermann niet voor het eerst in uitgebeend proza een dito leven. In de openingshoofdstukken heeft de vertelster een deprimerend baantje in een sigarettenfabriek en laat ze een avontuurlijker bestaan als door te zagen goochelaarsassistente aan zich voorbijgaan. Dertig jaar later woont ze in een kustdorpje waar ze als serveerster voor haar broer werkt, terugblikt op haar voorbije (huwelijks)leven met complottheorie-aanhanger Otis en dochter Ann, en aarzelend nieuwe verbintenissen aangaat met buurvrouw Mimi en dier broer, de zwijgzame varkensboer Arild. Vertrouwde thema’s (verbinding versus vrijheid, het onbetrouwbare geheugen) en de melancholieke grondtoon zijn present. Maar er is ook ruimte voor gortdroge humor: ‘Hij had een zaklamp bij zich en een voorhamer. Ik vond hem onweerstaanbaar.’

(Dirk-Jan Arensman)

Anna Hope
De erfgenamen

Een Engelse roman over een familie die op hun landgoed bijeenkomt voor de begrafenis van de pater familias. Maar wie in De erfgenamen (Ambo|Anthos) Downton Abbey-achtige romantiek verwacht vergist zich, want Anna Hope koos ervoor het duistere verleden van dit soort geprivilegieerde families bloot te leggen. Frannie wil het landgoed omvormen tot ecoparadijs, broer Milo wil er een spiritueel healing centre van maken en zusje Isa zoekt haar verloren liefde. Dan meldt zich een onverwachte bezoeker uit Amerika die een pijnlijk nieuw licht werpt op de zo gekoesterde familiegeschiedenis. Tijdens een van wijn en wiet doortrokken week komen nostalgische hippies, uitgekookte durfinvesteerders en bevlogen natuurliefhebbers in botsing over een erfenis die verder reikt dan ze hadden voorzien.

(Katja de Bruin)

Rinus Spruit
Valavond van een nestblijver

In Valavond van een nestblijver (Cossee) legt Rinus Spruit (1946) zich als Maarten Kostwinder vergaand autobiografisch op de snijtafel. Waarom is diens leven toch zo anders verlopen als gehoopt? Maarten, in de jaren vijftig opgegroeid als zoon van een rietdekker in een dorp op Zuid-Beveland, neigt naar somberte en noemt zichzelf een kamerplant, wegloper en dwaalgast. Een buitenstaander die vooral waarneemt en maar laat gebeuren, niet in staat tot duurzame relaties. Als bankbediende, in militaire dienst, als verpleegkundige – nergens kan hij zij draai en bestemming vinden. Ten slotte verhuist terug naar het ouderlijk huis om zijn vader en moeder te verplegen. Laatbloeier Spruit overdenkt zonder opsmuk zijn ongewone Zeeuwse levensloop en zet de kroon op zijn oeuvre.

(Maarten van Bracht)