Drie nieuwe boekentips: Geld als water, De zaaier & Het kortste stukje van de Sonnenallee

Asta Olivia Nordenhof
Geld als water

Hoe erg is het als je een boek niet helemaal begrijpt? Geld als water (DasMag) is het eerste deel van wat een zevendelige reeks moet worden. Daarin is de brand op een Scandinavisch cruiseschip de verbindende factor, maar in dit eerste deel lezen we (gelukkig) vooral over Kurt en Maggie. Heen en weer springend in de tijd schetst Asta Olivia Nordenhof het tragische leven van deze twee gebutste zielen, vol armoede en geweld, die gevangen zitten in een relatie waarin liefde en haat een onontwarbare kluwen vormen. Nordenhof experimenteert met een onconventionele, af en toe ronduit irritante vorm, maar haar beelden zijn zo krachtig en haar zinnen zo mooi dat dit verhaal, hoe onbegrijpelijk soms ook, je toch niet loslaat.

(Katja de Bruin)

Octavia E. Butler
De zaaier

Een apocalyptische roman voor apocalyptische tijden. Maar toch goed dat voor de tweede keer in twee jaar een roman van sciencefictiongrootheid Octavia E. Butler (1947-2006) is vertaald. In De zaaier (Signatuur), uit 1994, volgen we hoe de 15-jarige Lauren Olamina in een parallel 2024 haar door armen en pyromane drugsverslaafden belegerde omheinde gemeenschap nabij Los Angeles ontvlucht, om met een groepje gelijkgestemden door een door klimaatverandering geteisterde Mad Max-woestenij naar veiliger oorden te trekken. Daarbij gehinderd door ‘hyperempathie’ (ze voelt andermans genot én pijn), en gesteund door haar zelfontwikkelde religie, Aardezaad, met als motto ‘God is Verandering’. Een raak en wijs nachtmerrieavontuur. Op naar het vervolg, waarin een levensgevaarlijke presidentskandidaat bralt: ‘Help us to make America great again.’

(Dirk-Jan Arensman)

Thomas Brussig
Het kortste stukje van de Sonnenallee

De vier kilometer lange Sonnenallee in Berlijn, tegenwoordig geplaagd door oudjaarsrellen en gewelddadige pro-Palestijnse demonstraties, liep voor de val van de Muur driehonderd meter door in de Russische bezettingszone. Nadat Thomas Brussig het scenario voor speelfilm Sonnenallee schreef kwam hij in 1999 bovendien met een roman – weer is het boek beter dan de film – gesitueerd in dit bijzondere partje Oost-Berlijn, waar men alleen kon dromen van het nabije ‘vrije Westen’. Het kortste stukje van de Sonnenallee (Cossee) overtuigt nog steeds door aanstekelijk aplomb en lichte toets. Vermakelijke overdrijving en ironie brengen alle ideologische en frustrerende Oost-West-rimram terug tot menselijke proporties, opgehangen aan naïeve verliefde tiener Micha en ongenaakbare Miriam die met jongens uit West zoent.

(Maarten van Bracht)