Filmjournalist Gerhard Busch blikt terug op de hoogtepunten van de 82ste editie van het filmfestival van Venetië, het oudste filmfestival van de wereld.

Het festival van Venetië – waar traditioneel grote Amerikaanse studiofilms in première gaan – is al jaren dé springplank voor de Oscars. Helemaal sinds streamergigant Netflix een belangrijke speler werd en hun films niet in Cannes kon vertonen, omdat Cannes alleen films selecteert die ook in de Franse bioscopen worden vertoond. Dat vond Netflix chantage en dus besloten ze hun films te presenteren op het oudste filmfestival ter wereld, Venetië, dat aanzienlijk minder moeilijk deed.

Dit jaar draaiden er weer drie grote Netflix-titels in Venetië: Noah Baumbachs melancholieke, tikkie zelfbevlekkende Jay Kelly, over een door George Clooney gespeelde Hollywoodster in crisis, Guillermo del Toro’s barokke en bijzonder fraai geschoten griezeldrama Frankenstein, en Kathryn Bigelows angstaanjagende kernoorlog-waarschuwing A House of Dynamite. Films die ongetwijfeld een paar handen vol Oscarnominaties gaan opleveren. Beste bijrol voor Adam Sandler in Jay Kelly bijvoorbeeld, of technische prijzen voor Frankenstein, en beste film/regie voor A House of Dynamite.

En dan draaide in Venetië ook nog het morele labyrint After the Hunt, met Julia Roberts als filosofieprofessor op Yale die in moreel drijfzand terechtkomt.

Stuk voor stuk mooie films, maar toch staan ze niet in mijn Top 3 van het festival. Want dat zijn:

The Last Viking (Thomas Anders Jensen)

Af en toe besluit scenarioschrijver Thomas Anders Jensen (o.a. After the Wedding en Oscarwinnaar In a Better World) zelf een van zijn scenario’s te regisseren. Wat nu al een half dozijn eigenzinnige meesterwerkjes heeft opgeleverd. Zoals Adam’s Apples en onlangs nog Riders of Justice. Wonderlijke films waarin pijn en humor erg dicht bij elkaar liggen. Films met een geheel eigen toon, die Jensen met zijn vrienden maakt. Zo spelen acteurs Mads Mikkelsen en Nikolaj Lie Kaas in alle zes films die hij maakte de hoofdrollen. Zo ook in het fantastische The Last Viking, waarin ze broers spelen. Nikolaj Lie Kaas is de gewelddadige bankrover Anker, die na 15 jaar gevangenis vrijkomt en wil weten waar zijn broer Manfred (Mikkelsen) de buit heeft verstopt. Maar de geestelijk instabiele Manfred is geen Manfred meer, maar John. Vanwege John Lennon. En wil niet vertellen waar hij de miljoenen begraven heeft.

Bugonia (Yorgos Lanthimos)

Of actrice Emma Stone nu de muze is van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos of net andersom (zoals Stone vorig jaar in Cannes nog grapte), doet er weinig toe. Feit is dat de twee het ene na het andere onnavolgbare meesterwerk blijft afleveren. Dat begon bij The Favourite en liep via Poor Things en Kinds of Kindness door naar hun nu al vierde speelfilm op rij, Bugonia. Een heerlijk samenzweringsdrama, waarin twee kansloze neven een zeer invloedrijke CEO van een Big Pharma-bedrijf kidnappen. Omdat ze denken dat zij een alien is! Jesse Plemons, die ook al in Kinds of Kindness te zien was, is fantastisch als de meest fanatieke van de twee neven, maar de film is van Stone als de CEO, die op alle mogelijke manieren probeert de neven voor zich te winnen. Slim, onvoorspelbaar, en visueel indrukwekkend, al was het alleen maar omdat Stone zich voor de rol helemaal kaal liet scheren.

Father Mother Sister Brother (Jim Jarmusch)

Droogkomisch en prettig kabbelend drieluik over de vaak moeizame relaties tussen volwassen kinderen en hun ouders. De drie verhalen – Father, Mother, Sister & Brother – worden losjes door wat beeld- en tekstecho’s bij elkaar getrokken, maar hebben verder weinig met elkaar te maken. Ze spelen zich af in een plattelandsdorpje in Amerika, in Dublin en in Parijs, en de enige gemene deler is hoe weinig kinderen van hun ouders afweten of willen afweten. In handen van een mindere regisseur was het allemaal wel erg los zand geworden, maar Jim Jarmusch (Down By Law, Broken Flowers, Paterson) is in topvorm en wordt geholpen door uitstekende acteurs, onder wie Adam Driver, Jarmusch-oudgediende Tom Waits, Charlotte Rampling, Vicky Krieps en Cate Blanchett.

Meer over bovenstaande films

VPRO Cinema deed (video-)interviews voor alle drie deze films, die later ook in Nederland in de bioscoop zullen worden uitgebracht. Verwacht binnenkort dus meer over dit fijne drietal – en al die andere mooie films in Venetië – in de VPRO Gids en op de website.

elke vrijdag
schrijf je in