Cannes 2025: tien films om naar uit te kijken

Laten we beginnen met Alpha. De eerste letter van het (Griekse) alfabet, maar alweer de derde film van Française Julia Ducournau, die alleen nog maar fantastische en bijzonder films heeft gemaakt. Ze debuteerde in 2016 met Raw, over een jonge vrouw die trek krijgt in mensenvlees, maakte in 2021 Titane, over een jonge vrouw die verandert in een jongeman en vervolgens bevrucht wordt door een auto, en nu dan Alpha, naar verluidt over een dertienjarig meisje dat op een dag thuiskomt met een tattoo, waarna haar alleenstaande moeder volledig van slag is. Titane leverde Ducournau destijds de Gouden Palm op, dus beter wordt het niet met Alpha, maar interessant en eigenzinnig wordt het zeker.

(Gerhard Busch)

De hoofdrollen in deze psychologische horrorfilm worden vertolkt door Hollywoodsterren Jennifer Lawrence en Robert Pattinson. Met name Lawrence kan wel weer eens een goede film gebruiken, maar het meest gun ik het de Schotse regisseur Lynne Ramsay dat Die, My Love weer net zo’n meesterwerk is als haar twee vorige films: We Need to Talk About Kevin (2011) en het weergaloze You Were Never Really Here (2017). Veel films maakt Ramsay niet – met deze erbij vijf in 25 jaar – maar wat ze maakt is dwars, schurend en heftig. En als we alleen al afgaan op titel en genre, dan ziet het er naar uit dat ook Die, My Love dat weer is.

(Gerhard Busch)

Ben ik een grote fan van regisseur Ari Aster (Hereditary, Midsommar)? Niet echt. Ik heb met name problemen met de eindes van zijn films. Maar... onderweg gebeurt er zoveel onverwachts en onrustbarends, geschoten in onnavolgbare en onvergetelijke beelden, dat elke nieuwe film hoe dan gezien moet worden. Eddington belooft een moderne western te worden, waarin de sheriff en burgemeester van het plaatsje Eddington, New Mexico, lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. De hoofdrollen zijn voor Joaquin Phoenix en Pedro Pascal. Nuff said.

(Gerhard Busch)

De vrouwelijke collega’s zijn het meest geïnteresseerd in hoofdrolspelers en ‘moderne mannen’ Paul Mescal en Josh O’Connor, maar ik verheug me op alweer een nieuwe film van de Zuid-Afrikaanse filmmaker Oliver Hermanus, die ooit het festivalpubliek verpletterde met Skoonheid (2011). Terwijl die film ging over een oom die zijn neefje verkracht, lijkt The History of Sound een stuk romantischer te worden. Mescal en O’Connor spelen twee geluidstechnici die elkaar beter leren kennen wanneer ze in WO I de levens, stemmen en muziek van hun Amerikaanse landgenoten opnemen.

(Gerhard Busch)

Als Amerikaan een ode brengen aan een van de meest beroemdste Franse films aller tijden, je moet het maar durven. Richard Linklater (Boyhood, Before Sunrise) vertrouwen we het echter wel toe. Zijn Nouvelle Vague toont de totstandkoming van Jean-Luc Godards debuutfilm À bout de souffle (1960): Zoey Deutch speelt Jean Seberg, Belmondo wordt vertolkt door Aubry Dullin. Alleen al door het onderwerp is dit op papier misschien wel dé kanshebber voor de Gouden Palm, want filmmakers zijn nou eenmaal gek op films over filmmaken. Linklater in een interview met The Guardian: ‘Ik heb altijd gezegd: elke filmmaker zou minstens één film moeten maken over het maken van een film, en dit past helemaal in de geest van een van mijn favoriete kleine momenten uit de filmgeschiedenis.’

(Jelle Schot)

Veelzeggend dat de Amerikaanse filmmaker Wes Anderson zijn films de laatste jaren het liefst presenteert aan het internationale gezelschap cinefielen in Cannes (The French Dispatch, Asteroid City), waar zijn eigenzinnige, kleurrijke en visueel steeds bombastischer films steevast in goede aarde vallen. Er is nog maar weinig bekend over The Phoenician Scheme – ‘een film over een familie en een familiebedrijf’ zegt IMDb – maar ook al kon je de plot van een Anderson-film precies navertellen, dan nog blijven zijn films verrassend en volstrekt uniek.

(Gerhard Busch)

Eerste lange film van de Chinese regisseur Bi Gan sinds Long Day's Journey Into Night (2018), zijn onvergetelijke film noir die opende in 2D maar eindigde met de meest waanzinnige 3D-scène uit de filmgeschiedenis: 59 minuten lang zweefde de camera in één aaneengesloten take door een idyllisch bergdorpje. Ook Resurrection belooft weer bijzonder te worden: de 160 minuten durende film speelt zich af in een wereld waarin de mensheid het vermogen om te dromen heeft verloren. Veelbelovend: de soundtrack is van ‘lokale helden’ M83 (de Franse band werd opgericht in Antibes, een paar kilometer buiten Cannes).

(Jelle Schot)

De eerste Nederlandse film sinds De Poolse Bruid (1998) die geselecteerd werd voor La Semaine de la Critique, een onafhankelijk onderdeel van Cannes dat georganiseerd wordt door Franse filmcritici. Rietland is het regiedebuut van Sven Bresser – in 2018 winnaar van het Gouden Kalf voor beste korte film met L'été et tout le reste – en gaat over een rietsnijder die het levenloze lichaam van een meisje op zijn land vindt. Wie googelt op de naam van hoofdrolspeler Gerrit Knobbe vindt direct zijn LinkedIn-pagina, waar we lezen: ZZPer - Rietverwerkings-Montagebedrijf G. Knobbe. We verwachten dan ook veel realistische rietsnijscènes én de nodige poldersuspense.

(Jelle Schot)

De Catalaanse filmmaker Carla Simón debuteerde met Summer 1993 (2017), een prachtig en intiem familiedrama dat bekroond werd in Berlijn. In 2022 volgde Alcarràs: wederom een prachtig en intiem familiedrama dat bekroond werd in Berlijn (de hoofdprijs ditmaal, de Gouden Beer). Met Romería lijkt ze op dezelfde voet verder te gaan, maar dan in Cannes. Romería draait om de 18-jarige wees Marina, die op jonge leeftijd haar ouders verloor en nu, om een handtekening voor een studiebeurs te bemachtigen, op bezoek moet bij grootouders die ze nog nooit heeft ontmoet. Het camerawerk is van de Franse director of photography Hélène Louvart, die recent onder meer The Salt Path en La chimera schoot.

(Jelle Schot)

De sympathieke en intelligente Noor Joachim Trier maakt nu alweer een kleine twintig jaar fijne, prikkelende drama’s en VPRO Cinema was er vanaf het prille begin (Reprise, 2006) bij. Uiteraard zijn we benieuwd naar zijn nieuwste film Sentimental Value. Opnieuw geschreven samen met Eskil Vogt en ook weer met actrice Renate Reinsve in de hoofdrol, net als vier jaar geleden bij The Worst Person in the World. Die film leverde Reinsve in Cannes destijds de prijs voor beste actrice op, wat de verwachtingen voor Sentimental Value – ‘een familiedrama over herinnering en de helende kracht van kunst’ – alleen nog maar groter maakt.

(Gerhard Busch)