Robert De Niro vertelt in Cannes over zijn ouders, intuïtie en de dood

Ongemakkelijk starend naar zijn voeten nam Robert De Niro (81) het minutenlange applaus in ontvangst na zijn binnenkomst in het festivalpaleis van Cannes. De Amerikaanse acteur, die de avond ervoor een ere-Gouden Palm had ontvangen uit handen van Leonardo DiCaprio, was uitgenodigd om samen met de Franse kunstenaar en filmmaker JR in gesprek te gaan over de documentaire die ze sinds drie jaar aan het maken zijn, over de ouders van De Niro. Een openhartig gesprek werd het niet, want De Niro praat niet graag, en zeker niet over zichzelf. 

In de nog titelloze documentaire lost JR dat op door anderen over De Niro te laten vertellen, onder meer Martin Scorsese, én door de acteur te filmen in bijzondere situaties, bijvoorbeeld liggend in een kist terwijl hij over het water glijdt, met onder het wateroppervlak een gigantische foto van zijn moeder. De aanwezigen kregen een korte compilatie te zien van wat er de afgelopen drie jaar is gedraaid.

De documentaire begon met een eenvoudig idee van JR: een korte opname in het atelier van De Niro’s vader, de in 1993 overleden schilder Robert De Niro Sr. ‘We zouden twintig minuten filmen, maar Bob bleef vijf uur. En toen begon het.’

De Niro hield het atelier van zijn vader decennialang intact – de schilderijen, de sigaretten, zelfs de kleding bleven onaangeroerd. De dagboeken van zijn vader en de brieven van zijn moeder had hij nog nooit gelezen. De documentaire heeft geen deadline en geen vastomlijnd script, aldus De Niro: ‘We weten niet waar we naartoe gaan. En dat is oké.’

Aan het einde van het gesprek kreeg het publiek de kans om vragen te stellen en kroop de acteur iets meer uit zijn schulp.

Vraag: 'Als acteur lees ik een script voor het eerst en begin ik met de eerste stappen in het opbouwen van een personage. Soms merk ik dat ik vast kom te zitten in dat eerste idee dat ik heb. En ik vroeg me af of u een aanpak kunt delen met ons. Hoe blijf je dieper graven, verkennen en echt de diepte van een personage opzoeken?'

De Niro: 'Soms is je eerste impuls de beste. Je gaat allerlei dingen proberen, en komt toch weer terug bij het begin. Zoals Joe Pesci zei in The Irishman: "When in doubt, have no doubt." Volg je instinct. Het is misschien niet wat de regisseur voor ogen had, maar dat betekent niet dat de regisseur gelijk heeft. Zij moeten slim genoeg zijn om jouw instinct te volgen, want jij bent degene die het moet doen.'

Vraag: 'Welke film liet je voor het eerst verliefd worden op cinema?'

De Niro: 'Misschien On the Waterfront. Maar ik herinner me vooral dat ik met mijn vader naar komedies ging. Abbott & Costello, Laurel & Hardy. Dat was onze manier van samenzijn.'

Vraag: 'Je zei net dat je niet bang bent voor de dood. Hoe doe je dat?'

De Niro: 'Laat me dat een beetje nuanceren. Ik ben bang, maar ik heb geen keuze. En als je weet dat je geen keuze hebt, kun je maar beter gaan nadenken over hoe je ermee omgaat. En er zijn heel veel verschillende manieren om niet te bang te zijn. Je moet gewoon leren het leven te omarmen, vooruit te gaan, alles te nemen zoals het komt – het goede en het slechte. Hoe minder slecht, hoe beter natuurlijk. Maar dat is hoe ik het doe.'