dinsdagetalage

Na de première van zijn Eerste vioolconcert in 1926 schreef Karol Szymanowski uitgelaten dat het orkest betoverend had geklonken en dat de allermuzikaalste mensen dol van enthousiasme waren geweest. Maar de grootste opsteker was dat de solist bijna altijd boven het orkest uit was te horen. Eigenlijk is het bij ieder vioolconcert een klein wonder dat één soloviolist meer geluid kan produceren dan twintig tot dertig begeleidende orkestviolisten. De gunstige plek op het podium helpt natuurlijk, en misschien heeft hij wel een beter instrument of een krachtigere streek. Maar volgens mensen met goede oren gebruikt de solist ook een handige truc: hij speelt zijn tonen een tikkeltje hoger – men spreekt van intoneren – dan de andere muzikanten. Hoge tonen trekken aandacht, dat weet ieder verwend kind. En iets hoger intoneren dan de rest klinkt niet vals, zoals je zou verwachten, maar juist briljant.