dinsdagetalage

Tuffend over een lege Autobahn verzon de bestuurster een muzikaal tijdverdrijf. Een passagier noemde de titel van een beroemd lied, de anderen moesten de eerste regel zingen. Doorzingen mocht ook. Grote wagenpret, want de inzittenden zongen graag. Vlot schalden 'Michelle' en 'Bij ons staat op de keukendeur' door de Duitse heuvels. Maar bij sommige liedjes – ‘Ons dorp’, ‘Lili Marleen’, ‘Sympathy for the Devil’ – haperde het collectieve geheugen. Deze liedjes hebben gemeen dat hun titel niet prominent aan het begin van het refrein of eerste couplet klinkt. Kennelijk ontbreekt dan een belangrijk houvast om het wijsje te vinden.

Geprobeerd werd om met een vage herinnering en vrij geneurie de juiste wijs vanzelf te laten opborrelen, zoals je ook wel een verdwenen naam terugvindt door te voelen dat die drie lettergrepen heeft en er veel e's in zitten. Maar het hielp geen snars. De improvisatie ging een eigen leven leiden en blokkeerde het geheugen.

Zoiets kan ook bij Minimax – Repertorium für Militärmusik van Paul Hindemith gebeuren. In dit zesdelige strijkkwartet uit 1923 parodieert Hindemith allerlei populaire muziek uit die tijd. Bekende marsen, Beethoven, Von Suppé en Wagner komen langs. Drie walsen van eigen hand zouden zo door Rieu op het repertoire kunnen worden genomen. Plezier verzekerd.