Bij het invullen van formulieren off- en online lees ik die vraag niet eens, dan staat die H er al. Maar nu, bij het horen, was de eerste gedachte die me bekroop: wat gaat jou dat aan? Onhandig hoor, zo’n diepgeworteld autoriteitsprobleem (nee daar ben ik nog niet voor behandeld, stuur maar een offerte), dat me in de buurt van bepaalde boven mij gestelden in een nederig hoopje mens verandert, maar in de buurt van andere, vaak zelfbenoemde autoriteiten in de grootst mogelijke klootzak.
Daarom had ik me na de eerste eenzijdige aanvaring met een aangewezen autoriteit die voor de ingang van de bioscoop mijn QR-code moest verifiëren door naar mijn identiteitsbewijs te vragen, heilig voorgenomen ofwel mijn eigen protestpartij (Blom, Burger, Bioscoop) op te richten of me volledig te schikken in het beleid. Niet eerst die code op je telefoon zetten, om vervolgens de hufter uit te gaan hangen tegen werkstudenten die ‘het ook allemaal niet verzonnen hebben’. Eieren voor het geld kortom, want je bent een rasechte opportunist of je bent het niet, en ik ben het wel. In de rij voor Druk, een naar later bleek nogal halfzachte Deense drankfilm die niet in de schaduw kan staan van Barfly of Under the Volcano, werden twee mevrouwen geweigerd die stonden te wapperen met vaccinatieboekjes uit 1911.
De autoriteit, in dit geval een licht besnorde twintiger, staarde met zijn reebruine ogen onverstoorbaar glimlachend naar de wanhopige dames die ook zo graag wilden zien of Mads Mikkelsen microdoserend ten onder zou gaan. De autoriteit week niet. Anderhalf uur later was ik jaloers op de dames. Ik zou het althans uit narrigheid zelf op een zuipen hebben gezet. Skål!