Toevluchtsoord

Negin Zendegani (1967) groeide op in Iran en woont sinds 1998 in Nederland, waar ze sinds 2014 werkt als documentaire en portretfotograaf. Ze is gefascineerd door de invloed van cultuur, land, tijd en geschiedenis op mensen. ‘Als ik verlies of rouw ervaar, zoek ik troost in mijn herinneringen. Dit beeld gaat over vervreemding, verlangen en troost. De lap met bloemetjes is een kleurrijke toevoeging aan het witte en koude landschap.’

Merlijn Doomernik (1975) krijgt als portretfotograaf heel (bekend) Nederland voor zijn lens en probeert het bijzondere te vinden in iedereen die hij fotografeert. Hij maakte deze foto van zijn vriendin Maaike in de Waal. ‘Het kijken naar enorme massa’s stromend water werkt relativerend en laat je beseffen dat alles altijd doorgaat. Ook het leven. Op welke manier dan ook.’

Khalid Amakran (1991) is een Marokkaans-Nederlandse fotograaf en spoken-word-artiest. De zoektocht naar identiteit is een belangrijk thema in zijn werk. ‘Plekken als deze bieden me de troost dat, hoezeer we ook in onszelf kunnen geloven, er altijd iets groters is. Dit jaar heeft mij geleerd om los te laten en te accepteren dat de regie niet altijd volledig in onze handen ligt.’

Wouter le Duc (1989) legt zich toe op portretfotografie. Hij maakt zijn foto’s met een analoge camera in daglicht. Voor zijn portretserie Echo portretteerde hij kunstenaars tijdens hun verblijf in een klooster in Noord-Frankrijk. Op een nazomerdag maakte hij deze foto van Luke. ‘Elke keer als ik deze foto zie, voel ik me weer net als op dat zorgeloze moment, toen de tijd leek stil te staan en we in volkomen harmonie samen dit portret creëerden.’