Open Boef

Het is maart jl. en Boef zit ziek en alleen in zijn enorme villa in Almere, waar hij net een week woont. Dit zijn beelden die zijn anderhalf miljoen volgers op Instagram niet te zien krijgen. Een van die volgers ben ik. Boef en ik hebben niets gemeen. Toch volg ik zijn doen en laten op de voet. Niet dat ik ooit naar zijn muziek luister. Voor zover ik zijn teksten überhaupt kan volgen, ben ik niet erg onder de indruk van vondsten als ‘Ik noem haar mop maar ze zuigt me als een Dyson’ of ‘Ik heb slaaptekort want ik slaap te kort’. Logisch, als 51-jarige redacteur van de VPRO Gids behoor ik niet direct tot zijn doelgroep. Toch heb ik een zwak voor Boef.

Eerste beeld: Boef gaat op z’n knieën met een verlovingsring in zijn hand. Anderhalve minuut later zijn we zeven maanden verder en ligt hij weer op z’n knieën. Ditmaal boven de wc-pot in zijn fonkelnieuwe badkamer. Het is een ijzersterk begin van Gewoon Boef, de driedelige documentaireserie die Olivier S. Garcia voor Videoland maakte over de succesvolste rapper van Nederland.

Mijn fascinatie begon een paar jaar geleden, toen mijn destijds zestienjarige zoon me een Instafilmpje liet zien waarin Boef in zijn Range Rover naar ‘een raar dorpje in Friesland’ rijdt om ‘een boy’ te verblijden met een verrassingsbezoekje. Mijn zoon luisterde net als de meeste zestienjarige jongens naar Nederlandse rappers en ik deed een poging daar iets van te begrijpen. In dat filmpje vertelt Boef dat zijn fans hem die week ‘dood hebben gestreamd’ en dat hij een van hen daarom gaat verrassen met een bezoekje. Omdat Boef altijd gul is tegenover zijn fans, gaat hij eerst langs de Mediamarkt om een Nintendo te halen. (Altijd ‘halen’ zeggen, nooit ‘kopen’.) ‘Daar moet ie sowieso blij van worden. Je weet toch.’

Na aanschaf van de Nintendo rijdt hij door naar dat ‘rare dorpje’, dat in werkelijkheid Surhuizum heet, en stopt in een straat met eenvoudige rijtjeshuizen. Hij blijft in zijn auto zitten terwijl de ‘soldaat’ die hem ‘dood heeft gestreamd’ naar buiten komt. Boef filmt hoe deze oer-Friese jongen overdonderd naar de auto loopt en op de achterbank plaatsneemt. Vanaf de bijrijdersstoel reikt Boef de Nintendo over zijn schouder aan. Hij kijkt zijn ‘strijder’ niet aan, maar blijft zichzelf filmen. ‘We gaan niet veel praten, je weet toch. Alleen maar liefde broski.’ De streamende soldaat stamelt een bedankje in zijn moddervette Friese accent en mag daarna weer uitstappen. Missie volbracht.

We hebben dat filmpje thuis eindeloos vaak bekeken. Wij wonen zelf in een raar dorpje in Friesland en het contrast tussen die verlegen dorpsjongen in zijn rijtjeshuis en de schaamteloze zelfpromotie van deze übercoole rapper in zijn dure auto was onweerstaanbaar.

Sindsdien volg ik Boef. Van de rechtszaken die hij aan zijn broek kreeg wegens snelheidsovertredingen (die hij zelf filmde en met ons deelde) tot zijn belediging van een agent in functie (iets met ‘ik ga je dochter neuken’), gevolgd door de kech-rel, die leidde tot Kamervragen en verhitte discussies in talkshows. Korte uitleg: dronken Boef kreeg ’s nachts autopech, de meisjes die stopten om hem te helpen betitelde hij vervolgens als kechs, ofwel hoeren. Volgens hem hingen fatsoenlijke meisjes ’s nachts niet schaars gekleed rond in clubs.

Na zijn spijtbetuigingsrap op Noorderslag in Groningen werd Boef al snel weer in genade aangenomen en leek hij een nieuwe weg in te slaan. Op Instagram gaf hij scooters, auto’s en vakanties weg aan ‘mensen die het nodig hebben’. Hij kocht speelgoedwinkels leeg om op sinterklaasavond cadeautjes uit te delen in asielzoekerscentra en filmde hoe hij jonge fans uit de provincie meenam naar de PC Hooftstraat om ze te trakteren op van die monsterlijke Louboutin-sneakers die rappers zo graag dragen. (Altijd cash betalen, nooit pinnen.)

Tussen al die goede daden door schafte hij een Rolls-Royce aan, ging hij skydiven in Dubai en kocht hij een diamanten Cartierbril (‘Dames en heren, er is nog hoop. Geloof in jezelf, geloof in God en geloof in Cartier’).

Sofiane Boussaadia (van Souf was het een kleine stap naar Boef), werd geboren in Saint-Denis, een voorstad van Parijs. Zijn moeder was zeventien, zijn vader een illegale Algerijn van tweeëntwintig. Toen die na een overval voor zeven jaar de bak in ging, werd kleuter Sofiane uit huis geplaatst. Hij had een uitermate onrustige jeugd, vrat zelf het nodige uit, zat een tijdje vast en ging na zijn vrijlating serieus rappen. Nu, op zijn 26ste, heeft hij zijn droom bereikt: hij is miljonair. Dat succes heeft wel een prijs. Als hij geen zin heeft in selfies met fans pakt hij het vliegtuig naar Thailand.

Op zijn Insta-account zie je fans die zijn hoofd op hun been laten tatoeëren (‘Ik persoonlijk raad het iedereen af om überhaupt iemand op je lijf te zetten, maar ik wil deze persoon wel major love geven’) en fans die hopen dat hij in zijn Burberrybuidel tast (‘Boef kan je aub reageren gaat om een klein jongetje dat erg ziek is en fan van je is’).

Hij filmt zichzelf in hotelsuites omringd door flessen Moët en Guccitasjes, maar ook als hij in z’n trinna met z’n matties aan het fortniten is met een jonko of een lachgasballon in z’n mond. Die hobby’s hebben er wellicht toe bijgedragen dat zijn verloving met vlogger Selma Amari eind januari werd verbroken. Een van de schattigste posts van de verloofde Boef was die waarin hij meldde dat hij een plastic bakje ging terugbrengen naar zijn schoonmoeder, die koekjes voor hem had gebakken.

De zeven maanden waarin regisseur Garcia hem volgde, zijn teruggebracht tot anderhalf uur flitsend gemonteerd rappersdrama. Zijn muziek zit erin, zijn Versacebadjas, zijn regendouche, de flessen Johnny Walker en wodka op het aanrecht. Maar ook Boef die gemberthee drinkt nadat hij bij Sony een lucratief contract heeft getekend, Boef die achter in de auto ligt te slapen na het zoveelste optreden, Boef die zich met een broodtrommeltje meldt voor de uitvoering van zijn taakstraf, Boef die manager Breghje belt om te vragen hoe hij kan zien of de garnalen die hij eergisteren heeft gekocht niet bedorven zijn.

In 2017 vertelde hij in een dubbelinterview met Sander Schimmelpenninck aan NRC Handelsblad dat hij zo snel mogelijk huis, tuin, vrouw en kinderen wilde. Die vrouw moest zorgzaam zijn en voor de kinderen zorgen. Hij was toen 24. Schimmelpenninck verbaasde zich over die antieke opvatting. Ik niet.

Ik zie een jongen die met vallen en opstaan probeert er wat van te maken, ondanks die waardeloze jeugd van hem. Die alle roem, rijkdom en stoere praatjes ten spijt, verlangt naar het huiselijke leven dat hij zelf nooit heeft gekend. Het zal wel projectie zijn, maar ik zie een jongen die een moeder mist. Iemand die trots op hem is, die hem troostend toespreekt als hij boven die wc-pot hangt en die hoofdschuddend informeert of hij nu nog niet genoeg schoenen heeft.

Ook in deze documentaire zegt hij dat hij geluk hoopt te vinden in een eigen gezin. Het huis waarin het allemaal moet gaan gebeuren heeft hij inmiddels. De villa in Almere kostte anderhalf miljoen, geen punt voor iemand die naar eigen zeggen ‘80k’ per maand verdient. In een onlangs geposte quarantaineclip krijg je een glimp te zien van de verlichte vitrinekast vol Louboutins, die rond de duizend euro per paar doen. De tuin is er ook, al moet die nog worden aangelegd. Wel schafte hij alvast twee trampolines aan. Nu alleen die vrouw nog die zin heeft om straks voor een paar kleine boefjes te zorgen. Laten we hopen dat hij er een lieve schoonmoeder bij cadeau krijgt. Boef verdient het.

Tot die tijd mag hij altijd langskomen voor een kopje gemberthee. Ik woon in een raar dorpje in Friesland. Hij weet de weg.