High impact

Gaan ze naar de tandarts, dan doet ze het middel gewoon in de limonade, vertelt zijn zus Annabella haar verjaardagsgasten. Ze vraagt haar dochter niet of ze het wil, zegt haar ook niet dat ze het krijgt: ‘Zelf ben ik altijd bang geweest voor de tandarts’.

Hij herinnert zich een controlebezoek van toen ze elf en twaalf jaar waren. Zelf had hij dat jaar weer eens geen gaatjes, maar Annabella’s verstandskies moest getrokken. God, het hartverscheurende kabaal uit de behandelkamer: gehuil was het, uithalen die pure paniek verraadden. De anderen in de wachtruimte hadden hem aangekeken. Alsof ze wilden dat hij ingreep, zijn verantwoordelijkheid nam: voor het welzijn van zijn kermende zus of voor de rust in de wachtruimte? – hij wist het niet, deed of hij Annabella niet hoorde en pulkte pluisjes van een kussen in de vorm van een mond, twee dikke rode lippen van stof.

‘Je kunt angst maar beter voorkomen dan genezen, toch?’, gaat zijn zus verder. ‘Zijn kinderen eenmaal bang dan blijven ze bang, zo’n negatieve herinnering komt te voet en gaat te paard, zeg maar.’ 

Eigenlijk wilde hij net weggaan. Hij heeft afgesproken met Eli en wil niet te laat komen, maar weet niet hoe hij de kring vrouwen om zijn zus moet kraken, staat lafjes te zwaaien. Nu ze het over het middel hebben, laat hij zijn hand zakken.

‘Ik heb het aan Chrissie gegeven voor de wake bij Yoricks vader,’ zegt een vrouw in een jurk zonder bandjes. Haar benige schouderbladen doen hem denken aan die van Eli. ‘Je weet niet hoe een kind reageert op zo’n levenloos lichaam.’ Een andere vrouw kantelt haar hoofd van rechts naar links, alsof ze ter plekke een afweging maakt. ‘Je wil zo’n kind toch ook wat weerbaarheid aanleren. Er komt een dag dat je dat middel niet kan geven, wie weet schrikt het dan alleen maar meer als er wat naars gebeurt.’ Die heeft zelf geen kinderen, vermoedt hij. Niet om wat ze zegt, maar om hoe eensgezind de anderen haar negeren: die heeft geen recht van spreken. Hij trekt zijn jas aan en steekt een hand op voor hij zich omdraait. Of iemand het heeft gezien weet hij niet.

Die avond wil Eli roken, maar dat heeft hij liever niet. Ze wil ook naar een café, maar hij vindt het geen goed idee. ‘Wat moeten we dán doen?’, vraagt Eli, en even denkt hij aan zijn zus, vroeger in de laatste dagen van de zomervakantie, alle Donald Ducks gelezen en de spelletjes op de Switch uitgespeeld: wat moeten we dán doen? Hij schrikt van zijn associatie en dirigeert zijn gedachten vlug naar afgelopen maandag, hoe hij en Eli boven in het bed op zijn vliering lagen. Hij had haar T-shirt uitgetrokken en legde zijn handen op haar tepels. Ze leek het fijn te vinden, duwde zijn handen niet van haar borstkas.

Maar er was iets met haar blik. Keek ze nieuwsgierig of afwachtend? Hoewel het slechts om een kleine nuance in betekenis ging, durfde hij net als vorige keren niet bij haar naar binnen en ging hij dus maar naast haar liggen, om te praten en praten over superheldenfilms van vroeger en over regisseurs en personages en de overbodigheid van sommige verhaallijnen, maar ook over persoonlijke dingen; welk ontbijt ze het liefst aten, tot ze hem weer gewoon ondubbelzinnig liefdevol aanstaarde.

‘The Avengers heb jij nooit gezien, toch?’, hoort hij zichzelf plotseling vragen.

Het valt hem mee hoe duur het middel is. De prijs van één keer chic uit eten, maar hij en Eli gaan nooit chic uit eten, met het geld dat hij daarmee bespaart, koopt hij zo twaalf doses, dus waarom bestelt hij er nu niet eentje? Ze komen het brengen tegen contante betaling, leest hij. Het gebruik is kinderlijk simpel, om mismoedig van te worden haast: neem het middel vijftien minuten vóór het high impact event in en de herinnering aan dat event zal vrij van negatieve emoties zijn.

Vrij van negatieve emoties of vrij van alle emoties?

Hij ziet het antwoord niet bij de veelgestelde vragen staan.

High impact event, denkt hij die vrijdag. Eli zit naast hem op de bank, zij kijkt naar Avengers: Age of Ultron en hij kijkt naar haar, vindt ze het mooi wat hij haar laat zien? Voorzichtig kust hij haar nek en hij wou dat ze een arm om hem heen sloeg voor ze verder keken. Maar Eli laat haar handen in haar schoot liggen en wanneer hij haar rokje omhoogschuift, wijst ze vlug naar het scherm: ‘Hé, die agent zat ook in de vorige film, toch?’  

De studente die het middel komt brengen, weet het antwoord op zijn vraag ook niet. ‘Ik denk eigenlijk alle emoties,’ zegt ze, leunend op het stuur van haar racefiets. Het werkt als EMDR weet ze, maar dat heeft hij allang gelezen. Zolang hij niet te veel neemt is het veilig, zegt het meisje. ‘Een halve dosis per uur voor een volwassene.’

‘En voor een jonger iemand?’

God, dat had hij natuurlijk zelf moeten opzoeken, maar het meisje stapte al op haar fiets en hij wil het wel goed doen.

‘Voor een jonger iemand de helft daarvan,’ zegt ze en ze strekt haar knieën en staat plots rechtop op de trappers van haar racefiets. Zo torent het meisje even hoog boven hem uit voordat ze wegfietst.

Eli wil een glas wijn, maar hij wil niet dat ze drinkt. Het is niet goed voor haar, niet goed voor haar brein. Ze krijgt een cola, hij heeft het middel in zijn zak zitten. Het is een leuke avond, veel leuker nog dan vorige keer, want Eli is vrolijk omdat haar proefwerkweek voorbij is, ze heeft het goed gedaan en mag nu zonder zomertaken door naar de tweede. Nu plaagt ze hem, omdat hij even niet meer weet hoe die schietende wasbeer in de film heet, ze lachen en hé, ze gaat zo plassen maar verwacht straks echt een glas wijn, oké?

Dit is het moment, denkt hij. Hij moet het middel nu in haar cola doen, haar vest is al uit, ligt verfrommeld voor de bank op de vloer: het middel heeft geen bijwerkingen, versuft niet, beschadigt niets. Straks zullen ze net als andere avonden zijn vliering beklimmen.

Hij staat op zodra de film voorbij is en stoort zich aan de muziek onder de aftiteling; veel te woest voor dit intieme moment.

Boven gaat zij zoals altijd op haar rug liggen. Hij stroopt zijn broek omlaag en anders dan andere keren legt zij haar handen op zijn billen. Hij schrikt, blije verassing – maar het middel, denkt hij meteen. Wat als Eli het straks net zo fijn vindt als hij? Zal ze dat dan weer vergeten? Hij zal haar slip omlaag trekken en haar vingeren en wat als ze dit keer wel nat wordt, wat als ze er gewoon heel veel plezier aan beleeft en dat morgen niet meer weet?

Eli’s handen glijden van zijn billen. Hight impact, denk hij en hij voelt zijn pik tintelen.

God, hij houdt van Eli.

Hoe ze daar ligt, haar blik alweer onpeilbaar, hij voelt het plotseling heel sterk, ja, hij houdt van haar en hij wil voor altijd superheldenfilms met haar kijken en de dwarsverbanden bespreken, Captain America: The Winter Soldier, Avengers: Infinity War, hij wil naast haar liggen en details aanwijzen en cola inschenken, ja, hij wil geven, haar alles geven, maar wat is geven waard wanneer het voor de ander achteraf niets betekent?

‘Ben je moe?’, vraagt hij Eli. Het meisje knikt, ook al lijkt ze klaarwakker, net zo klaarwakker als hij is.

Hij komt naast haar op zijn rug liggen en begint zichzelf te bevredigen. Dat vindt hij laag van zichzelf, weinig galant, egoïstisch. Dus dat mag ze morgen best zijn vergeten.