In aflevering twee van Mrs. America zit het soort opbeurende ‘we gaan de wereld veranderen’-montage dat we kennen uit talloze historische Hollywooddrama’s. Het is 1972 en een groep vrouwen, aangevoerd door gedreven activiste Phyllis Schlafly (Cate Blanchett), verzamelt zich in de hal van een statig overheidsgebouw in Illinois. Ze duwen kinderwagens, houden protestborden omhoog en delen brood uit aan de politici die vlak daarna hun stem gaan uitbrengen over een belangrijke wetswijziging. ‘Stem nee,’ zien we ze met een vriendelijke glimlach vragen aan de mannen in pakken.
Zoals meestal bij dit soort montages heeft hun actie, die even daarvoor nog zinloos leek, succes. De wetswijziging wordt verworpen. De vrouwen zijn opgetogen. En als kijker weet je niet wat je moet voelen. Want de overwinning is er niet een die normaal gesproken door Hollywood gevierd wordt. De vrouwen zijn niet onze helden. En hun ludieke actie heeft nog steeds vergaande gevolgen voor vrouwenrechten in Amerika. Negatieve gevolgen.
De wetswijziging waarover die dag in Illinois gestemd werd, was het Equal Rights Amendment (ERA), waarmee in de wet vastgelegd zou worden dat vrouwen dezelfde rechten hebben als mannen. Een op dat moment populaire wijziging die door zowel de Republikeinen als de Democraten en door de vrouwenbeweging, aangevoerd door Gloria Steinem (Rose Byrne), ondersteund werd, en zo goed als aangenomen was. Tot een groep conservatieve huisvrouwen zich ertegen verzette. Bij het brood dat ze uitdeelde, zat de boodschap ‘van de broodmakers voor de broodverdieners’. En op de protestborden aan de kinderwagen stond ‘wie past er op mij als mama in dienst moet?’.
De STOP ERA, zoals ze zichzelf doopten, was namelijk fel tegen de aanpassing die volgens hen zou leiden tot genderneutrale toiletten en dienstplicht voor vrouwen. En de groep was vooral erg tegen feministen. ‘Ik heb nog nooit last gehad van discriminatie’, zegt Schlafly in de eerste aflevering. ‘Ik denk dat sommige vrouwen seksisme de schuld willen geven van hun eigen falen in plaats van toe te geven dat ze niet hard genoeg geprobeerd hebben.’ De ironie dat ze een minuut later tijdens hetzelfde politiek overleg gevraagd wordt of zij de aantekeningen kan maken (‘je handschrift is vast mooier’), lijkt zelfs haar niet te ontgaan.
Schlalfy wordt gezien als een van de grondleggers van de huidige uiterst conservatieve bewegingen in Amerika. Het prachtig gemaakte Mrs. America, dat naast STOP ERA ook focust op de vrouwenbeweging, vertelt daarmee een belangrijk hoofdstuk uit de Amerikaanse geschiedenis. Al is de conclusie minder opbeurend dan we zouden willen.