Netflix-tips: The Night Before en Voyeur

Forensisch arts Bennet Omalu verzoorzaakt in 2005 een grote schok in de Amerikaanse sportwereld als hij een verband legt tussen de vroegtijdige dood van enkele American Football-spelers en hersenletsel dat opgelopen zou zijn tijdens het beoefenen van hun sport. Als buitenstaander — Omalu groeide op in Nigeria en verhuisde op 25-jarige leeftijd naar de VS — wordt zijn 'bemoeienis' hem echter bepaald niet in dank aangenomen. Lange tijd zou de NFL Omalu's bevindingen tegenspreken, tot een jaar na het verschijnen van deze respectvolle en belangwekkende biopic, waarvoor hoofdrolspeler Will Smith een Golden Globe-nominatie ontving.

Hartsvrienden Ethan, Isaac en Chris brengen voor de laatste keer een onvergetelijke kerstavond door in New York, een traditie die ze sinds de dood van Ethans ouders in stand hebben gehouden. Compleet geschifte stonerkomedie en liefelijk kerstsprookje ineen, van de regisseur van de al net zo charmante komedies 50/50 en Warm Bodies. Het spervuur aan ranzige grappen, muzikale intermezzo's en gevatte popcultuur-referenties (de befaamde pianoscène uit Big wordt dunnetjes overgedaan) biedt voldoende afleiding voor het niet helemaal uit de verf gekomen drama. Een nieuwe kerstklassieker.

‘Misschien heb ik een godcomplex,’ bekent Julian Assange op zeker moment in Risk. Die conclusie heeft de kijker dan ook al getrokken: een nuchtere, bescheiden indruk wekt de WikiLeaks-oprichter allerminst in dit portret waar regisseur Laura Poitras zes jaar aan werkte. Aanvankelijk was zij vooral bewonderaar, maar allengs werd haar beeld van Assange en zijn organisatie steeds kritischer, verklaart ze in bespiegelende voice-overs. De persoonlijke aanpak en het soms wat warrige narratief maken Risk minder opzienbarend dan Citizenfour (2014), Poitras’ eerdere docu over Edward Snowden, maar haar exclusieve toegang tot Assange heeft evengoed een onthullende, fascinerende film opgeleverd.

Max Renn (James Woods) is baas van een softpornozender en stuit op een weerzinwekkende verzameling seks, foltering en geweld bij piratenzender Videodrome. Kijken naar die beelden resulteert in een hersentumor, waarna bij Max fictie en werkelijkheid door elkaar beginnen te lopen, een scheur in zijn buik ontstaat, hij seks heeft met zijn televisie, etcetera, etcetera. Gitzwarte kijk op de moderne mediacultuur, die de Zeitgeist perfect wist te treffen en bol staat van de onvergetelijke beelden. Met zangeres Deborah 'Blondie' Harry in een spannende bijrol.

Journalist Gay Talese krijgt begin jaren 80 een brief van ene Gerald Foos, die zegt een motel te hebben gekocht ten behoeve van zijn obsessie: het bespieden van zijn gasten. Foos noemt zichzelf liever geen pervert of peeping tom: ‘I prefer to be called a voyeur’. Foos en Talese ontmoeten elkaar en decennialang houden ze contact, maar Foos wil zijn verhaal niet in de openbaarheid hebben. Tot 2015: beide mannen zijn inmiddels op leeftijd, en omdat Foos zijn motel 20 jaar eerder verkocht zijn z’n misdaden waarschijnlijk verjaard. Intrigerende documentaire over voyeurisme en journalistiek. Als er al een verschil is…