De nieuwe garde op het NFF: Randy Oost

Randy Oost (Roermond, 1989) ontving dit jaar de AVROTROS Scenarioprijs voor het script van Sirene (2017) van regisseur Zara Dwinger. Nu staat hij met deze afstudeerfilm, over een vijftienjarige jongen die met zijn gevoelens worstelt, op het Nederlands Film Festival. 

Randy, je was 23 toen jij je aanmeldde bij de Nederlandse Filmacademie. Waarom wilde je scenario's schrijven? 
'Misschien dat ik gewoon op zoek was naar een goede schrijfopleiding en dat ik toen de Filmacademie ook wel praktisch vond. Het is niet per se dat ik dacht: scripts, dat lijkt mij zoveel toffer dan proza of theater. Uiteindelijk ben ik wel echt verliefd geworden op hoe scripts in elkaar zitten, waar je bijvoorbeeld witregels zet of accenten legt en zo hoopt de crew en cast te inspireren.'

Had jij voordat je begon aan de filmacademie weleens een scenario in handen gehad? 
'Nee, eigenlijk niet. Pas toen ik besloot om mij aan te melden heb ik een scenario bekeken omdat ik wel goed wilde overkomen bij mijn aanmelding. Als zij daar te streng op hadden beoordeeld, dan was ik misschien niet eens aangenomen.'

Kay, het hoofdpersonage in Sirene, is een jongen die ik niet zomaar kon doorgronden. Het is vrij mysterieus wat er in hem omgaat. Is dat bewust zo opgeschreven? 
'Ja, dat was een heel ingewikkeld gedeelte van het construeren van het verhaal. We willen dat de kijker ontdekt wat er aan de hand is met Kay. Heel getrainde kijkers zien dat misschien al in het begin van de film, maar we wilden ook dat iemand als mijn oma, die geen getraind filmoog heeft, het ook op een gegeven moment doorkrijgt. Voor beide groepen moesten we proberen om de film interessant te houden.'

Waar ben je op dit moment mee bezig? 
'Momenteel ben ik heel veel dingen aan het bedenken en aan het kijken of daar mensen enthousiast voor zijn te krijgen. Het zit nu vooral in de fase van praten, praten, praten en kijken met wie je een klik hebt. Dus nog veel ideeën, maar weinig zekerheden. Ik heb nu wel een soort van serieproject waar ik misschien iets mee ga doen, het liefst met iemand samen waarmee het goed klikt. Op het moment vind ik het sowieso heel fijn om samen te schrijven. Ik heb het idee dat ideeën dan gewoon sneller stromen.' 

Series kunnen voor een scenarist heel ambitieus en interessant zijn. 
'Series zijn misschien wel, van alles in fictie, hetgeen waarvan mijn hart het snelst gaat kloppen. Met het geld dat ik van de AVROTROS heb gekregen hoop ik ook eigenlijk een seriecursus bij een Engelse filmschool te gaan doen zodat ik mij verder kan specialiseren in het creëren van televisieseries.'

Kies je dan voor Engeland specifiek om de taal? 
'Ja, maar ook om het serieniveau in Groot-Brittannië. Daar zijn ze toch ervarener en hun series bereiken een wereldwijd publiek, dus daar zou ik wel van willen leren.'

Welke series vind jij dan echt goed? 
'Beetje cliché, maar toch wel The Wire (2002). Ik vind alle series van David Simon (1960) heel vet. Hij ontleedt in The Wire in vijf seizoenen televisie eigenlijk gewoon een maatschappij van straatniveau tot aan senaat-niveau en dan in dramatische vorm. En met personages met wie je meeleeft, lacht en huilt. Dat is zo ongelofelijk knap.'

Vind jij het belangrijk om ook een bepaalde maatschappelijke boodschap te stoppen in een project? 
'Ja, ik merk dat de serie die ik nu aan het ontwikkelen ben daar toch ook wel erg over gaat. Ik wil niet pretenderen dat ik oplossingen heb voor dingen maar ik vind wel dat wij, als verhalenvertellers, onszelf de vraag moeten stellen: heb ik een verantwoordelijkheid tegenover mijn publiek en tegenover de maatschappij om iets aan het debat bij te dragen?'

Waar zou jij over tien jaar aan willen werken? 
'Misschien toch wel aan een serie voor internationaal publiek. Echt een serie waarvan ik denk: dit is een verhaal dat verteld moet worden, dit is urgent, dit is een thema waar we het over moeten hebben. En niet dat ik dan iedereen wil verlichten, maar gewoon iets maken waarover gepraat moet worden. Dat zou heel tof zijn.'