Haar hele leven probeerde Hilary Mantel in het reine te komen met haar ongewone jeugd in een katholiek arbeidersgezin, waar behalve haar ouders ook een zekere Jack aanwezig was; de inwonende minnaar van haar moeder. In de verhalenbundel Goed leren praten (Meridiaan), dat een jaar na haar plotselinge dood verschijnt, geeft ze opnieuw blijk van een groot komisch talent en een onwaarschijnlijk goed geheugen. Met zinnen als schilderijtjes: ‘Mijn moeder stond in de keuken in de eerste onzekere zonnestraal baconsandwiches te maken, die ze in sacraal stilzwijgen in vetvrij papier wikkelde.’ Wie geen zin had in haar dikke historische romans, kan Mantel alsnog ontdekken in deze verhalen, die bovendien een prachtig tijdsbeeld geven van de jaren zestig.