woensdagetalage

Geen muziekgenre dat zo overladen wordt met vooroordelen, dan hiphop. Rappende macho’s die opscheppen over hun seksuele prestaties, gepimpte Lamborghini en poenerige cribs. Het is een krachtig beeld dat het lekker doet in films en documentaires. De popmuziekhistorie leert dat er ook verschillende hiphopformaties opduiken die al die hardnekkige gangsterrap clichés beleefd naast zich neerleggen. Er mag gerapt worden over kwetsbare onderwerpen als verdriet, angst en identiteit. In de jaren negentig bereikte de Amerikaanse formatie Arrested Development de hitlijsten met een persoonlijke vorm van hiphoppoëzie. De groep rond rapper Speech (Todd Thomas) brak door met hun album 3 Years, 5 Months and 2 Days in the Life Of… Deze merkwaardige titel verwijst naar de exacte tijdspanne dat het duurde voordat het in 1988 opgerichte Arrested Development een platencontract onder de neus geschoven kreeg. Met hun rapnummers over familiebanden, vrede en spiritualiteit waren ze blijkbaar een al te vreemde eend in de hiphopbijt. Ondanks die langzame start slaat hun positieve insteek aan. De groep uit Atlanta verovert vier keer platina en twee Grammy’s in de Verenigde Staten.