zaterdagetalage

Zonder enige moeite rekken eigentijdse componisten vastgeroeste klassieke formats op. De concerto-vorm biedt daarbij allerlei uitgelezen kansen. Alles kan en alles mag. Een orkestraal onderonsje met een sterviolist of pianovirtuoos is dan snel te gewoontjes. Zo kan het orkest ineens vergezeld worden door exotische mondorgels als de sho of sheng of de antieke oersynthesizer theremin. Maar ook uitblinkende solisten op de tuba, contrabas en marimba blijken perfecte sparringpartners in kleurrijke concerto’s. Eén van de eigenzinnigste combinaties is het concerto voor strijkkwartet en orkest. Op papier lijkt het misschien logisch, maar er rijzen meteen vragen. Hoe krijg je deze twee klassieke grootmachten op één lijn? De een is koning van de kamermuziekzaal en de ander keizer van het grote concertpodium. Het strijkkwartet zoekt het liefst de intimiteit en beleefde conversatie, terwijl het symfonieorkest geregeld volumineus en breedsprakig uit de hoek komt. Als componist is het zoeken naar een balans: al die strijkerspartijen moeten elkaar niet in de weg zitten. Het strijkkwartet mag ook solistisch stralen.