maandagetalage

In 1852 was Robert Schumann met zijn vrouw Clara op een feestje van zakenmannen in Leipzig. Op een goed moment werd er spontaan muziek gemaakt door enkele aanwezigen – zo ging dat toen in die kringen, gasten namen hun viool mee in de koets en voor je het wist schalde Beethoven of Mendelssohn door de vertrekken. Schumanns Pianokwintet werd ook gespeeld, met Clara achter de vleugel. Zij was een voortreffelijke pianist en kende het stuk goed. Robert zou dus achterover hebben kunnen leunen om van zijn eigen muziek te genieten, maar dat deed hij niet. Hij posteerde zich achter Clara en tikte op haar schouder het gewenste tempo. Voor een muzikant is er weinig irritanter dan dat. Het is alsof de liefde van je leven commentaar levert op je woordkeus, terwijl je haar ten huwelijk vraagt. Het verhaal werd door een aanwezige violist verteld aan zijn leerling Frederick Niecks,  die het op zijn beurt zo'n zeventig jaar na dato opschreef in een biografie van Schumann. De violist wist ook wat Robert met zijn zonderlinge actie beoogde: hij wilde voorkomen dat Clara te snel zou spelen.