woensdagetalage

Op het moment dat je voor het eerst de Situation Room binnenwandelt, het crisiscentrum van het Witte Huis, dan wordt duidelijk hoe beslissingen worden genomen die de wereld op haar kop kunnen zetten. ‘Je realiseert je dat hier een groep imperfecte mensen zit te werken’, legt nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan uit. ‘Zij werken met imperfecte informatie over crises in ontwikkeling en moeten daarmee imperfecte keuzes maken in een imperfect proces. Geen wonder dat je dan een imperfect resultaat krijgt.’ Sullivan doelt in zijn geval op de desastreuze Syrië-politiek van zijn toenmalige baas Barack Obama. Diens weigering om kordaat in te grijpen na het uitbreken van een bloedige burgeroorlog, gaf het regime van de Syrische president Bashar al-Assad een vrijbrief om honderdduizenden burgers te doden en te vergassen. De laatste aflevering van docureeks The Corridors of Power bewijst nogmaals hoe moeilijk het is voor de knappe koppen in Washington om adequaat op te treden tegen oorlogsmisdaden en genocides elders in de wereld. Het is niet alleen politieke onwil, maar het ligt ook aan de aard van het presidentschap. Het machtigste ambt ter wereld, is verre van almachtig. Maar zo lijkt het niet. Politiek wetenschappers noemen dit wel de ‘Green Lantern-theorie van het presidentschap’, vernoemd naar de superheld die met zijn wilskracht objecten kan manifesteren waarmee hij schurken verslaat. Sinds de jaren dertig groeide het idee dat de president alle problemen ter wereld kan oplossen. Franklin Delano Roosevelt bouwde de federale overheid uit tot een machtig apparaat en beloofde burgers dat het enige wat ze hoefden te vrezen, angst zelf was. Niet de realiteit. Iedere president na FDR greep meer macht voor het Witte Huis om moderne problemen aan te pakken, zoals het financieren van een verzorgingsstaat of het aanpakken van de Grote Recessie. Zaken die de Founding Fathers in de achttiende eeuw niet konden voorzien bij het ontwerpen van de Amerikaanse trias politica en de grenzen van het presidentschap. Politici houden de illusie van almacht graag in stand, hoewel zij weten dat zijzelf imperfect zijn. Kiezers stemmen nu eenmaal graag op presidenten die zeggen: ‘Yes we can’. Met Syrië liet Obama zien, dat ook die slogan imperfect was.