dinsdagetalage

‘Why should the devil have all the good music?’ zong gospelrocker Larry Norman in 1972. Onder dat motto ontstond rond die tijd de zogenaamde Contemporary Christian Music (CCM), een enorme subcultuur van bijbels georiënteerde popmuziek, gemaakt door én voor christenen, in alle denkbare genres, van country tot hiphop tot metal. Fijn voor liefhebbers die werkelijk menen dat seculiere muziek afkomstig is uit de hel; minder fijn voor artiesten die religie beschouwen als een serieus te nemen menselijk verschijnsel, waar ook buiten de CCM over gezongen moet kunnen worden. Wie God of Jezus zonder ironie opvoert in een song, wordt immers al gauw dat propagandistische hoekje ingeduwd.