maandagetalage

In 1834 componeerde Hector Berlioz een stuk dat het midden houdt tussen een symfonie en een altvioolconcert: Harold in Italië. Meestal lees je dat hij dit deed op verzoek van Niccolò Paganini, de legendarische virtuoos die naar verluidt de ziel van zijn maîtresse in zijn viool verstopt had – zo verleidelijk kon hij spelen. Het verhaal gaat dan ongeveer zo: Paganini had een altviool gekocht en wilde het instrument inwijden met een nieuw stuk van Berlioz. Maar afgaande op diens eerste ontwerp wees Paganini het stuk af met de woorden: ‘Er zitten teveel rusten in – ik speel graag de hele tijd.’ Vervolgens werkte Berlioz het materiaal uit tot Harold in Italië. En toen Paganini vier jaar na de première een uitvoering hoorde, was hij zo verrukt dat hij hem een cheque van 20.000 franken gaf. Het staat allemaal in de berucht onbetrouwbare memoires van Berlioz. Het kan ook anders zijn gegaan. Berlioz verspreidde het valse bericht dat Paganini hem een compositieopdracht had gegeven. En Paganini gaf hem het geld omdat hij in de pers voor gierig werd uitgemaakt. De geleerden zijn er niet uit.