De wandeling die we vorige week maakten had ons allebei al geleerd dat er steeds opnieuw een grens bereikt kan worden. Daar zaten we, in het theehuisje op enige afstand van zijn huis en ik zag hem tegenover me af en toe een beetje in slaap dommelen en dan weer wat afwezig op zijn telefoon kijken.
Mijn enorm slecht ontwikkelde gevoel voor ruimte en tijd ging me nu echt parten spelen, want ik had eerlijk gezegd geen idee hoe lang, hoe ver, de terugweg zou zijn. Opeens was het buiten donker, hij had nog maar twee minieme slokjes van zijn thee genomen, alles gaat deze dagen in een vertraging van tijd, maar ook in een te hoge versnelling van alles wat nog moet, wat nog kan.