woensdagetalage

Ronald Reagan verslindt in zijn jeugdjaren de boeken in lokale bibliotheken. Verhalen zijn voor de Amerikaanse president (1981-1989) een manier om te ontsnappen aan de deprimerende realiteit van thuis. Zijn vader is alcoholist en vaak afwezig. De problemen die voortkomen uit die verslaving zorgen ervoor dat de jonge Reagan voortdurend moet verhuizen. Als eeuwige buitenstaander op wisselende basisscholen zijn boeken, zo schrijven biografen, Reagans ‘enige vrienden’. En ondanks zijn latere imago als oppervlakkige en anti-intellectuele politicus, blijft lezen een levenslange hobby. Verhalen zijn voor Reagan niet alleen een manier om armoede en eenzaamheid te vergeten, ze bieden ook frames waarmee de voormalige Hollywoodacteur de wereld leert begrijpen en zijn eigen politieke ideeën communiceert aan anderen. Reagan verdeelt de wereld in goed en kwaad, net als in zijn favoriete boeken uit zijn jeugd: de pulpverhalen van Edgar Rice Burroughs, jeugdwesterns en moralistische christelijke romans. Zo is Amerika de eeuwige good guy en de Sovjet-Unie the evil empire. En die simpele narratieve framing werkt, schrijft presidentiële historicus Gil Troy in zijn boek Morning in America. Reagans ‘voorkeur voor verhalen vertellen in plaats van beleid maken’ maakte van zijn presidentschap een succesvol ‘cultureel en politiek fenomeen’.