dinsdagetalage

‘Stephane Kaas is an Emmy Award-winning documentary filmmaker based in Amsterdam’ staat op zijn website. Dat klinkt glansrijk, toch gaat het leven van Kaas (1984) niet over rozen. In zijn documentaire In het echt heb ik een neus zien we hem worstelen met klein menselijk leed. Zijn zelfgebakken broden lijken niet op de perfecte baksels van Instagram-influencers. Als hij in coronatijd eindelijk naar New York kan afreizen voor opnames, blijkt de cameraman ziek. En dan klinkt er ook nog voortdurend een vervelend stemmetje in zijn hoofd, vooral als hij door zijn tijdlijn vol prijswinnaars, gespierde lichamen en ‘infinity pools’ scrolt: Zou hij niet véél succesvoller moeten zijn?