De openingszin van Onze vrouwen diep in zee (Podium) van Julia Armfield mag een waarschuwing heten: ‘De diepzee is een spookhuis: een plek waar wezens die niet zouden moeten bestaan in het donker rondwaren.’ Lang lijkt dit debuut te draaien om een niet-zo-doordeweekse relatiecrisis. Zeebiologe Leah vertrok voor een korte expeditie, bleef een halfjaar weg omdat haar onderzeeër naar de oceaanbodem zonk en de draad daarna weer oppakken blijkt problematisch. Maar terwijl Miri vertelt over haar angstige wachten, de frustratie van leven met een teruggetrokken partner met vreemde (shellshock)symptomen (een huid die ‘verzilvert’, behoefte aan ruisgeluiden en zoutwater) en Leah langzaam onthult wat er daar beneden precies gebeurde, transformeren vrouw én roman tot iets Lovecraftiaans sinisters. Griezelig goed.
DIRK-JAN ARENSMAN