De angst om iets te breken bekruipt me dagelijks. Ik klamp me vast aan elke trapleuning en na zonsondergang skateboard ik met een klein fietslampje om mijn bovenarm. Als een soort knipperend alarmsignaal schreeuwt het andere weggebruikers toe: pas op, ik wil mijn botten niet verbrijzelen!
Elfjarigen razen me voorbij en lachen me uit. Terecht hoor. Ik weet ook niet waarom ik mijn leven zo door angst laat regisseren. Ik heb in mijn leven nog nooit een bot gebroken, niet eens een sleutelbeen of een vingerkootje.