woensdagetalage

Een man, een kwast, een doek. Daartegenover de wolken, de wind, het water. Je moet ’t maar durven. James Morrison deed dat – decennialang waagde de Schotse landschapschilder zich aan het vastleggen van impressies van het grote, ontzagwekkende en ontembare waarbij vergeleken het menselijk bestaan piepklein en ultrakort wordt. Beukende golven, brekend licht, aanzwellende storm, smeltend ijs. Alles wat voortdurend om ons heen beweegt en gebeurt; we staan erbij en kijken ernaar. In awe, zoals de Engelsen dat zo fraai zeggen. Een wonder eigenlijk, dat iets van de omvang en kracht van zo’n natuurlijke, wilde omgeving waarin denkende tweebenertjes niets te vertellen hebben, op een schilderijtje past.