dinsdagetalage

Na afloop van een concert zei een strijker dat Arvo Pärt te langzaam begon maar in een mooi tempo eindigde. Dat verbaasde zijn collega’s, want zij hadden geen versnelling opgemerkt. Gespeeld was een trioversie van Pärts Spiegel im Spiegel, waarin twee muzikanten met lange tonen en gebroken akkoorden een serene rust creëren, terwijl de derde de klinkende stilte vult met eenzame tonen die hun eigen gang lijken te gaan – als een roepende vogel in een nachtelijk bos. Gaandeweg roept de vogel vaker, en hij was het die het tempo voelde versnellen. Kwam het doordat hij meer te doen had? Een lange reis verloopt ook sneller als het gezellig is. Of begon Spiegel im Spiegel inderdaad te langzaam?