Constant verhuizen, bier bezorgen in badjas, op slippers, bier opdrinken in badjas, op slippers. Alcoholisten, zwalkend rond het station? Nee hoor, dat zijn studenten. Laatst zag ik een student de gemeentegrasmaaier besturen en een ander rotzooi prikken langs de weg. Ook taakstraffen worden hier door studenten gedaan. Het maakt de stad levendig. Ze zijn erg behulpzaam en noemen me mevrouw. Het nadeel is dat je je op je 45ste al stokoud voelt.
Onlangs was ik in een splinternieuw multifunctioneel gebouw in het centrum. Het was ontzettend nieuw en groot en ik wilde alleen maar een bibliotheekboek verlengen en weer weg. Maar zo werkt dit gebouw niet. Niet als je wat chaotisch en warrig bent, niet goed oplet en drempelvrees en hoogtevrees hebt. Niet voor mij dus.
Bij binnenkomst liep ik naar de balie. ‘Ik kom mijn bibliotheekboek terugbrengen.’ ‘Dit is de shop. De bibliotheek is helemaal boven, mevrouw.’ Onderweg naar boven sloeg de hoogtevrees toe, en de chaotische verwardheid. ‘Gaat het, mevrouw?’ ‘Dit is de bioscoopbalie, mevrouw.’ ‘Een boek terugbrengen kan in de automaat beneden, mevrouw.’ ‘Gaat het, mevrouw.’ ‘Naar links, mevrouw.’ ‘De andere links, mevrouw.’ ‘Dat is een raam, de deur zit daar, mevrouw.’ ‘Ik voel me helemaal oud en hulpbehoevend!’ ‘Daar zijn wij voor, mevrouw,’
Mijn warrigheid is aangeboren. Hopelijk. Ik hou me maar vast aan de gesprekken die ik vroeger met mijn moeder had. ‘Begrijp me niet verkeerd,’ zei ze soms, ‘je bent een lief kind en ik hou van je.’ Ik wachtte dan op de maar. ‘Maar,’ ging ze verder, ‘nou eenmaal niet het meest georganiseerde en opgeruimde. Je bent wat warrig soms. Maar je bent leuk zoals je bent en dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.’
Daarna schakelde ze meestal met een harde knars op. We hadden een oude eend. Het vervolg van mijn moeders betoog verdween vervolgens in het lawaai van een langsrijdende vrachtwagen. Of ik ben het in al mijn warrigheid vergeten.