Tussen onbegrip en ongemak

Presentatrice Emma Wortelboer (Deventer, 1996) werd de afgelopen jaren volwassen onder toeziend oog van een bonte verzameling cameraploegen. Het tengere meisje met het frisse gezicht en het ietwat donkere stemgeluid werd op haar negentiende toegelaten tot BNN University [tegenwoordig BNNVara Academy, red.], het opleidingstraject van BNN voor jong talent. Daar maakte ze onder meer de pilot Emma komt klaar, waarin ze testte ze of ze een orgasme kan krijgen van een hele goede geluidsinstallatie. En dat deed ze in een busje dat volgepropt zat met speakers en subwoofers. Eenmaal op videoplatform Dumpert ging haar gefakete orgasme viraal. Met slut-shaming en andere nare reacties als gevolg.

Het was ‘alleen maar gebeurd omdat ik dacht: ik moet iets doen wat opvalt’, blikte ze terug op dit moment van volwassen worden in een interview met Volkskrant Magazine. Op de vraag waarom ze het orgasme acteerde, zei ze: ‘Het hele team verwacht dat je terugkomt met een item dat uitgezonden kan worden. En dan is het leuker als het lukt. (…) Maar ik neem niemand iets kwalijk, het was mijn eigen keus. Het was mijn eigen bewijsdrang, mijn eigen onzekerheid en mijn eigen naïviteit die allemaal samenkwamen.’

Bewijsdrang, onzekerheid en naïviteit. In de nieuwe, zesdelige BNNVara-serie Dat snap je als je ouder bent worden jongeren – al dan niet terecht – óók van (een van) deze karaktereigenschappen beticht. In het programma volgt Wortelboer gezinnen waarin de ouders en kinderen tussen de veertien en twintig jaar het maar niet eens kunnen worden over tiener-ouderkwesties. Wie bepaalt hoeveel schermtijd je krijgt? Wat als je van je ouders geen tattoo mag zetten? Of als er niemand mag blijven slapen? Wortelboer fungeert als verrassend doortastende mediator: ze gaat bij hen langs, verdiept zich in de standpunten van beide partijen en slaat bruggen tussen generaties en levensfasen. Zo introduceert ze moeders in de wereld van rap en neemt ze zonen en dochters mee naar disciplinerende bokslessen.

Via BNNVara laat ze weten dat het idee voor het programma ontstond toen ze bij haar ouders thuis was. ‘Ik had het met mijn vader over werk en we werden overschreeuwd door mijn zusje, die het weer eens niet eens was met mijn moeder. Mijn vader wees naar haar en zei: “Daar moet je een programma over maken.” Nou dat vond ik dus helemaal niet zo'n gek idee. Sterker nog, in de ontwikkelingsfase die volgde heb ik me vaak afgevraagd waarom het nog niet bestond! Het lijkt me namelijk van alle tijden.'