Click!

‘Die tijd komt nooit meer terug,’ zegt Hester Doove (1966) stellig. De nineties waren echt gouden jaren voor de muziekindustrie. Muziekliefhebbers vervingen in die tijd hun lp’s voor cd’s en zo stroomde het geld eenvoudig bij de grote platenmaatschappijen naar binnen. En met dat geld werd vervolgens geadverteerd in muziekbladen, waardoor zo’n tijdschrift groots kon uitpakken met lijvige reportages vol eigen fotografie. Doove: ‘Thom Yorke, Lenny Kravitz, David Byrne; je kreeg elke artiest ook nog eens gewoon voor de lens.’

Doove portretteerde muzikanten over de hele wereld in hotels en kleedkamers, maar vooral op straat. En omdat de tijd doorgaans beperkt was, verkende zij vaak vooraf de buurt en ging dan op zoek naar mooie muurtjes en bijzondere achtergronden. Doove probeerde altijd de hectiek van de stad en de concertzalen buiten het kader van haar Hasselblad te houden. ‘Geen verkeer en ver weg van zenuwachtige types van de platenmaatschappij en managers met hun stopwatches, weg van de realiteit. Ik wilde dan even mijn eigen wereld creëren, zonder lelijkheid.’ Dat moest de lezer van Oor ook ervaren. ‘Of eigenlijk,’ zegt Doove, ‘ging het om meer om een shock. Ik wilde dat mensen een verrassing te zien kregen als ze de bladzijde omsloegen.’

En dat is de grootste les die de jonge Doove aan het begin van haar carrière leerde: om in korte tijd contact te maken met de artiesten, binnen te komen. ‘Pas als die klik er is kunnen we aan het werk. Ik zoek zachtheid in iemands ogen. Ik wil geen harde, gehaaste blik. Ooit fotografeerde ik Robbie Robertson van The Band. Ik had mijn portfolio mee, en hij nam daar alle tijd voor. We zaten op de stoep van het American en dan is het meteen leuk, klein en intiem. ’