Merel Pauw over nieuwe VPRO-jeugdserie Bollox: 'In onze maatschappij mag woede geen plek hebben'

‘Het loopt uiteen van grote maatschappelijke thema’s tot persoonlijke woede. Er is een aflevering met een jongen van twaalf die boos is dat hij geen lid van GroenLinks-PvdA mag worden omdat hij nog te jong is, een meisje is boos omdat haar ouders altijd op hun telefoon zitten en weer een ander meisje wil graag een hond, maar mag er geen. Ook is er een pubermeisje dat om alles boos wordt vanwege haar hormonen en dáár dan weer boos over wordt. Zij is heel muzikaal en maakt een nummer samen met Tramhaus uit Rotterdam. In de eerste aflevering zitten twee jongens die woedend zijn op de omwonenden van hun voetbalkooi. We gaan de boosheid niet oplossen. Bollox gaat niet over een ruzie bijleggen of iets uitpraten met je ouders. Nee, het gaat gewoon over boos zijn: ik ben boos, ga daar een nummer over maken, schreeuwen en dat voelt lekker. In onze maatschappij mag woede geen plek hebben. We zijn er bang voor omdat het soms ook een beetje beschamend is. Je laat je gaan, en dan ziet iedereen je lelijke slechte kant. Maar boosheid is ook passie en mag een plek hebben.’

‘Die gaat over een voetbalkooi in Amsterdam die dreigt gehalveerd te gaan worden omdat de buren last van het lawaai hebben. De voetballertjes hebben alles gedaan wat ze konden en zijn zelfs naar de rechter gegaan. Toen wij er waren wachtten ze nog op de uitspraak. Ze konden verder niets behalve hun woeden uiten. Samen met John Coffey hebben ze het nummer “Voetwoede” geschreven en dat spelen ze in de kooi. Ik moet wel eerlijk zeggen: de jongetjes zijn wel erg luid en je kunt het ook van de andere kant bekijken. Die buren wonen daar al hun hele leven en zij waren er veel eerder dan de voetbalkooi.’

‘Onder meer Wodan Boys uit Den Haag, Bug uit Amsterdam en waarschijnlijk Mario Iskariot, een Belgische punkband. Het zijn allemaal bands waar ik ook fan van ben. Er komen acht afleveringen met acht verschillende acts.’

‘Was ik veel boos? Ik was wel heel emotioneel. En brutaal. Maar of ik boos was als kind? Ik huilde wel veel als ik boos was. Ik weet het niet zo goed, mijn geheugen is zo slecht. Ik was vooral veel verdrietig. Brutaal, enthousiast, energiek en verdrietig. Dat heb ik nog steeds. Een rare combinatie tussen brutaal en dapper misschien, maar ook heel erg onzeker en angstig. En tussen die kanten schiet ik de hele tijd heen en weer. Dus dan sta ik weer in mijn onderbroek te schreeuwen op het podium en dat vind ik dan helemaal te gek, maar even later ben ik heel verdrietig. Denk ik: wat heb ik gedaan? Wat ben ik aan het doen? Ze lachen me uit. Dus ik heb die twee kanten in mij en die zijn constant met elkaar in gevecht. Als kind had ik dat al. Bang dat niemand met me wilde spelen. Bang dat ze me stom vonden. Bang dat ik te raar was. En dan weer juist heel trots zijn omdát ik raar en anders was. Waarschijnlijk blijf ik dat houden.’

‘Dat helpt heel erg. We zochten iets wat kinderen thuis ook makkelijk konden doen. Want natuurlijk is het vet dat boze kinderen in Bollox een nummer kunnen maken met een punkband, maar de meeste kunnen dat niet. Dus we hopen heel erg dat kinderen dit gaan overnemen. Voor volwassenen is het trouwens ook heel goed om in een prullenbak te schreeuwen.’

‘Mag ik nog wat zeggen? Dat ik een serie bij de omroep van Villa Achterwerk mag presenteren is een persoonlijke droom die uitkomt. Het enige wat ik spannend vind, maar wat ook mijn nachtmerrie is, is dat er straks allemaal kinderen naar mijn shows komen. Dus als ouders dit lezen: jullie zijn extreem welkom bij Elmer, maar neem je kinderen niet mee. Laat ze lekker thuis. En dat meen ik serieus, want mijn teksten zijn echt grof en niet voor kinderen. Ik ben weliswaar het gezicht van Bollox maar ik wil op straat niet met je kind praten en ook niet met je kind op de foto. Geniet van het programma, maar laat me alsjeblieft met rust.’