De vijfde aflevering van de podcast Achterwerk gaat over een meisje dat schrijft dat haar moeder is overleden door euthanasie.

Het is 1985 en er is een maatschappelijk debat gaande over de euthanasiewet. Die discussie waait over naar de ‘Achterwerk’-pagina en Charlotte wil weten hoe andere jongeren hierover denken. De dertienjarige Isolde reageert onder de naam ‘A v.d. B’ op de brief en laat weten dat haar moeder op die manier overleden is. Haar vader ‘had de stekker uit het apparaat gehaald’. Hoe de vork daarbij precies in de steel zat, hoort u deze week in aflevering 5 van de podcast Achterwerk.

Er verschenen wel vaker gekke of ongeloofwaardige brieven in de rubriek ‘Achterwerk’ en op deze pagina’s leest u een selectie daaruit.

Euthanasie

1985, #2

Over dit onderwerp wilde ik mijn mening even kwijt, omdat het me aansprak. Ik zal even uitleggen wat euthanasie is. Namelijk een persoon voor eeuwig laten inslapen. Die veel pijn heeft en ongeneeslijk ziek is.

De zieke vraagt er vaak zelf om, maar jammer genoeg mag het wettig nog niet in verband met het geloof. Zelf vind ik dit belachelijk, omdat ik het laten lijden veel erger vind dan degene pijnloos laten inslapen.

Denk eens aan die mensen die alleen op een kamertje liggen, als een plantje leven en nooit meer beter worden en altijd pijn hebben. Die mensen gun ik een zachte dood.

Ik zou heel graag reacties hierop willen hebben van tegenstanders, voorstanders en van degenen die zoiets weleens hebben meegemaakt.

Charlotte, 16 jaar, Utrecht

Euthanasie

1985, #31

Ik wou even reageren op Charlotte, nummer 25. Mijn moeder is er zo aan dood gegaan. Een half jaar geleden. Ze wou het zelf. Ik vind dit een heel prettige gedachte dat ze daarom niet geleden heeft. Daarvoor wel. Mijn vader heeft geen straf gehad (hij had de stekker uit het apparaat gehaald). Maar mijn beide oma's, die gelovig waren, vonden het heel erg. En wouden in het begin niks meer met hem te maken hebben.

Euthanasie is echt beter dan iemand laten lijden en voeden door slangetjes en met pillen en tabletten.

A v.d. B, 13 jaar


Duivel in de Bijlmer

1992, #6

Ik ben een intelligente jongen van 17 jaar en ik woon met mijn moeder en drie broertjes in een flatje in de Bijlmer. Ik zat op het vwo maar dat werd te duur voor mijn moeders bijstandsuitkering. Twee jaar geleden moest ik dus stoppen met mijn opleiding. Om ‘mijn gezin’ te onderhouden, moest ik werk zoeken. Ik vond niets. Nu verdien ik mijn geld d.m.v. de georganiseerde misdaad. Ik (en m’n posse) deal drugs, steel auto’s en bedrijf illegale gokpraktijken. Ik zit bij de Bijlmer Syndicate (ik ben één van de weinige blanken) en er zijn verschillende rivaliserende groeperingen, waardoor ik mijn leven niet zeker ben als ik over straat loop; en dus draag ik altijd een Colt .45 pistool bij mij. Rond oud en nieuw is een vriend en medegangster van mij vermoord. En bij wijze van wraak hebben wij er één van hun koud gemaakt.

Ik heb problemen met mezelf. Een half jaar geleden heb ik iemand vermoord en ik word ’s nachts nog dikwijls wakker met het bebloede gezicht van die man voor me. Ik ben ook nog eens paranoïde; als ik in de stad ergens moet wezen, dan rijd ik (geen rijbewijs, nou en?) er met een omweg naartoe om er zeker van te zijn dat ik niet word achtervolgd. Deze brief heb ik door een vriend van mij in Deventer laten posten omdat ik bang ben dat ze mijn post onderscheppen.

Ik wil ermee stoppen; ik wil een toekomst. Ik probeer mijzelf veel te leren door middel van boeken en televisie (vandaar die VPRO Gids). En dan lees ik in die VPRO Gids een brief van een rijk meisje uit Kralingen of iets dergelijks waarin ze beweert dat ze haar toekomst niet zo belangrijk vindt. Dat kan zij zeggen omdat het met haar toch wel goed komt want ze (lees: haar ouders) is rijk. Ik heb geen toekomst en dat voelt ongelofelijk kut. Elke dag die onzekerheid over wat er morgen gaat gebeuren. ‘Carpe diem’ is niet altijd ideaal; voor jou wel maar voor mij niet. Als jij zo wilt leven, moet je dat zelf weten, maar ga dan niet zo op je ouders kankeren, want die hebben niets dan goeds met jou voor.

Jij moet niet zeuren over je leven want je kan alles doen wat je wil, je leeft als een god in Frankrijk – en ik als een duivel in de Bijlmer. ‘But I’m gonna get out of the killing fields, ’cause the fields are where you die!’ (Ice-T) Want doodgaan wil ik niet, dus ik moet weg uit Amsterdam. Ik weet nog niet hoe, maar ik wil met mijn moeder en broertjes weg uit de hel.

Gangster Sjors (17 jaar)

Dicht bij de natuur

2007, #20

Lieve mensen, ik heb een probleem. Ik vind het erg moeilijk om er over te praten omdat ik er erg veel mee gepest ben. Maar ik moest het toch ergens kwijt. Hier komt het: ik ben een gewoon meisje, net als iedereen. Maar er is een ding anders aan mij, wat mensen vaak moeilijk accepteren en begrijpen.

Ik sta erg dicht bij de natuur, denk/voel ik. Ik mijd het liefst de hele dag elektrische apparaten. Nu wel, ik moet nu wel. Ik ben het liefst de hele tijd buiten tussen mijn dierenvrienden. Ik ben ook vegetariër. Soms eet ik ’s avonds helemaal niets, en dan, als mijn ouders naar bed zijn zoek ik bladeren in de tuin (meestal klimop) en dat eet ik dan op. Mijn vraag is: is dit normaal? Nee, voor ‘gewone’ mensen niet. Maar voor mij wel. Ik hoop dat er meer mensen zijn die dit herkennen. Ik wilde graag mijn verhaal kwijt. Zijn er mensen die dit ook hebben? Dan voel ik mij niet meer zo alleen.

Een meisje van 15


De nacht is mijn dag

1992, #16

Ik vraag me af, waar ben ik mee bezig?

Ik ben bijna 15. Ik ben een hoertje (escort). Mijn vriend is gisteren uit de bak gekomen (Hij had weer ‘ns iemand neergestoken; gelukkig hebben ze hem niet gepakt voor zijn dealen.) Veel vrienden van me zijn in afwachting van een uitspraak van de rechter (roofovervallen, dealen…) Een vriendin van me heeft een oude man neergeslagen (f 2000,-), niet om hem te doden, ze kon er niks aan doen. ’s Avonds zit ik in ‘onze’ coffeeshop (maffiacover). We zijn één ‘familie’. Ik rook f 75,- Aslice per dag. De nacht is mijn dag die is als een week.

Zonlicht doet pijn, maakt me hysterisch. Ik drink geen alcohol. Ik heb een grote geldschuld. De jongen van wie ik hou is een junkie. Maar dan even, constant op je hoede zijn bij mensen, wat je zegt tegen wie. Heb je de juiste inschatting van iemand gemaakt? Want het gevaar is dat mensen hun respect voor je verliezen. Mijn enigste angst. Het is ook dat wat je sloopt, want bij niemand kan je jezelf zijn. Mijn hart klopt 24 uur per dag 3 keer zo snel. ‘I’ve got nowhere to fly to.’ Ik wil bij iemand zijn die oprechte warmte in zijn bloed heeft. Die voor mij kan leven, want ik kan niet meer.

Een meisje van 14