Achterwerk-aflevering: Een meisje dat Robin heet

Hoi Mariëlle. Zelf heb ik een zusje dat geesten kan zien en voelen wat dieren willen of hebben (oftewel, met dieren praten), een moeder die ze kan ruiken, een vriendin die ze kan zien en ik zelf kan ze horen. Ik vind het een heel interessant onderwerp, dus daarom beantwoord ik deze brief.

Als je contact wilt hebben met een geest moet je naar de donkerste plek gaan in je huis. Je moet ook voelen of het een goede of een slechte geest is. Want als hij of zij slecht is, moet je er natuurlijk niet naartoe gaan (Je kan ook aan kleuren herkennen of ze goed zijn of niet: paars en wit zijn goed, de andere kleuren zijn slecht). Dan ga je in je gedachten praten tegen de geest. Als je na een kwartier nog niks gehoord hebt, dan wil de geest geen contact met je hebben en moet je hem of haar verder met rust laten.

Je moet niet aan iedereen vertellen dat je deze gave hebt, want daar kunnen sommigen van schrikken. Zeker als je met dieren kan praten, want sommigen kunnen dat niet begrijpen en denken dat je een spel speelt.

Een meisje dat Robin heet (11 jaar)

Hoi Zeehond-hyena (‘Gênante lach’, #26). Ik heb heel vaak dezelfde lach, maar soms verandert dat. Bijvoorbeeld als ik heel erg hard moet lachen en soms is het gewoon eens zo. Maar mijn tip is als er tegen je gezegd wordt ‘jij lacht echt raar!’ dan zeg je gewoon ‘weet ik.’ Dan ben je van dat gezeur af. Ik moet ook altijd heel snel lachen en als ze me dan raar aankijken zeg ik: ‘sorry, ik lach heel snel.’ En misschien moet je eens proberen een andere lach te oefenen. Het klinkt heel raar, maar het helpt waarschijnlijk wel.

En als je dan een nieuwe lach hebt en hij verandert weer dan moet je even proberen opnieuw te lachen. Je kan ook wel eens heel raar en hard lachen als je zenuwachtig bent. Daar kan je dus niets aan doen. En je kan ook gewoon accepteren dat je een aparte lach hebt. Zo ben jij gewoon!

Een meisje dat Robin heet

Hey Nina (‘Als wilde honden’, # 15). Ik ben echt geraakt door je brief, ik kon mijn tranen net binnenhouden, want zo gaat het in het echte leven.

Ik heb mijn karakter moeten inwisselen voor iemand die nooit voor haar mening opkwam en altijd stil in een hoekje zat met het zogenaamde 'loserclubje'. Ik ben van mezelf een heel vrolijk, optimistisch, behulpzaam, emotioneel meisje met een heel eigen stijl. Maar nu is hier een stil, alleen, bang meisje van gemaakt, met hele snelle verdenkingen. Als ik iemand zie fluisteren denk ik al meteen: roddels over mij, alarm! Terwijl ik eerst altijd heel zelfverzekerd was. Ik heb er dus nog altijd last van maar ja, niemand betaalt de emotionele schade.

Een meisje dat Robin heet

Hoi optimistisch meisje van 15 (‘Vrije school’, # 10) Ik heb ook op de Vrije School gezeten en ik zit nu in de brugklas.

Ik ben het er mee eens dat het een geweldige creatieve school is. Alleen werd er in mijn klas helaas heel veel gepest. De sfeer was helemaal niet gezellig en dit kwam omdat niet zo heel veel mensen zichzelf waren. Ik was (al zeg ik het zelf) wel mezelf en ik ging ook om met mensen om die ook zichzelf waren, alleen waren die mensen zo stil en verlegen en iedereen vond ons het loserclubje.

We waren ook zo stil en verlegen door deze vervelende sfeer. En daar konden we helemaal niets aan doen. Jij hebt geluk gehad dat je zo'n leuke klas had! Want dat was bij mij helemaal niet het geval. Toch ben ik een ultra mega optimistisch meisje. Ik zit nu niet meer op de Vrije School en dat komt daar niet helemaal door, het is een beetje te ver weg. In mijn nieuwe klas is het veel gezelliger, ook al zitten er veel kinderen uit mijn oude klas in.

Een meisje dat Robin heet, 24 februari ben ik 13 geworden

Hoi S. Vraag je eens af: waarom ben ik nou zo ongelukkig? Waar ben ik niet tevreden mee? Stel jezelf vragen, wees je eigen beste vriendin!

Ik vind het niet aardig dat je vriendinnen je in de steek laten, maar ik snap het ook wel want ze begrijpen die grote verandering niet. En jij (volgens mij) evenmin. Maar ik denk dat het komt door de puberteit. Dan heb je vaak rare gevoelens zonder te weten waarom.

Als je muzikaal bent, zou ik eens lekker hard mee gaan zingen en krijsen met een lied om al die gevoelens eruit te gillen. Als je van tekenen houdt; lekker krassen. Laat het eruit! Of ga op een kussen slaan, lekker hard huilen etc. En ik zou er zeker een volwassene bij betrekken. Die kunnen je veel beter helpen, die hebben die periode al achter de rug en je vriendinnen niet.

Ik zou ook motiverende teksten ophangen in je kamer zoals: ‘geef nooit op!’ ‘Don't worry, be happy’ etc. Of een motto nastreven! Zelf heb ik als motto: smile, life is always beautiful if you can see the good things of it! Dus geef jezelf een opkikker, ontdek je talenten en doe er iets mee! Als je iets doet waar je van houdt word je vanzelf vrolijk.

Ik wil iedereen ook nog bedanken voor de leuke reacties die ik krijg als ik een advies stuur, daar word ik heel vrolijk van!

Een meisje dat Robin heet (13 jaartjes)

Hi Sam. Bijna al mijn vrienden kunnen/konden niet tegen hun verlies. Ik snap dus heel goed hoe je je voelt! Maar wat ze eigenlijk nodig hebben, is goede opvoeding.

Laat hem het goede voorbeeld zien, wij deden altijd lummelen op de basisschool en dan offerde ik me op als er ruzie werd gemaakt over wie de lummel was. Als hij een spel voorstelt kan je bijvoorbeeld zeggen: ‘Alleen als je eerlijk speelt.’ Hij leert hier zelf ook van.

Wat je nooit moet doen, is tegen hem zeggen dat hij niet tegen zijn verlies kan! Ik heb het gezegd en het werkt alleen maar averechts. Altijd aardig en geduldig blijven. Je zult er straks voor beloond worden. Mijn beste vriendin heeft er ook van geleerd (zonder er bewust van te zijn), ze doet nu hetzelfde als ik (opofferen)! Als het allemaal niets verandert kan hij voor spek en bonen meedoen. En hou het geheim, anders leidt het tot ruzie. Dit blijft ons geheimpje,

Een meisje dat Robin heet (13 jaar)

Hoi Sterre. Wat jij moet doen, is om je heen kijken: jij zit nu in de brugklas en iedereen om jou heen is een puber.

Kijk eens in welke situaties zij allemaal komen, hoe zij erdoorheen komen. Vraag het desnoods; steun elkaar in deze verschrikkelijke, moeilijke, geweldige, lange tijd.

Dan krijg je nog meer tips dan je al van de VPRO krijgt!

Leg aan je ouders/broertjes/broers/zusjes/zussen uit wat er aan de hand is. Vertel hun dat je het allemaal niet zo bedoelt en dat je er niet achter staat. Leg ook uit waardoor het komt en of zij je kunnen helpen wanneer je weer pubert of meteen kunnen reageren als jij pubert. Je kan ze ook altijd verrassen met een cadeautje, of een handeling die zij anders moeten doen. Zorg dat jullie er allemaal op letten. Succes met de puberteit!

Een meisje dat Robin heet en ook in de brugklas zit

Hoi Noa (‘Hond overleden’, #3). Ik heb zelf een heel lief, klein, schattig dwergkonijntje (eigenlijk twee want mijn zusje heeft er ook een). Ze is al twee jaar en ik moet er niet aan denken dat ze doodgaat, terwijl ze maar vijf jaar worden.

Ook heb ik een kat, eigenlijk mijn geboortekat, dat wist ik eerst niet eens. Daarom besteed ik meer aandacht aan hem, hij is ruim 13 jaar en blind. Ik ben ook heel erg op hem gesteld en hij ook op mij (zei de kattenfluisteraar).

En elke keer als ik een van mijn huisdieren zie ga ik nog gillen (omdat ik ze zo schattig vind), hoe oud ze ook zijn.

Nu denk je misschien OMG een konijnenfreak en misschien ben ik dat ook wel, maar ja.

Echt vervelend voor je dat je hond dood is! Probeer haar vooral niet te vergeten maar los te laten. Echte vriendinnen vergeet je nooit, dus dat zal niet zo moeilijk zijn.

XX Een meisje dat Robin heet