Aanstekelijk Reign Supreme schetst heerlijk nostalgisch tijdsbeeld

De succesvolle Franse rapformatie NTM is nooit vies geweest van een beetje controverse. Neem alleen al de naam: NTM is een afkorting van straattaalterm ‘Nique Ta Mère’, dat letterlijk ‘neuk je moeder’ betekent. Een gevalletje pardon my French, zullen we maar zeggen. Om nog maar te zwijgen over de liedteksten, die vaak een gewelddadig of antiautoritair karakter hebben.

Maar in de zesdelige Netflixserie Reign Supreme (Le monde de demain) zijn de jongens die uiteindelijk NTM-rappers Kool Shen en Joeystarr zouden worden nog gewoon Bruno en Didier, twee tieners uit de Parijse achterstandswijken, die zich in de jaren tachtig vooral bezighouden met voetbal, muziek en zakkenrollen. Het zijn ook twee jongens die worstelen met hun thuisfront: Bruno zucht onder het juk van een agressieve vader, terwijl Didiers vader hem dwingt om echt alles uit zijn voetbalcarrière te halen.

Als Bruno en Didier op een dag met wat vrienden aan het zakkenrollen zijn op een groot plein bij de Eiffeltoren zien ze twee breakdancende Amerikanen in actie. Ze zijn op slag verliefd op de dansvorm, proberen vervolgens zelf die moves onder de knie te krijgen, om zich daarna steeds meer op rap te gaan richten.

Het hiphopgenre heeft in het Frankrijk van de jaren tachtig nog amper voet aan de grond – het is vooral een Amerikaanse aangelegenheid. Veel Franse radiozenders moeten daarom niets hebben van deze nieuwe ‘vulgaire’ en ‘antiautoritaire’ muziekvorm.

Maar uiteindelijk hebben we hier te maken met een klassiek doorbraakverhaal over twee jongens uit een achterstandswijk die het schopten tot pioniers van de Franse hiphop. We weten dus dat Didier en Bruno uiteindelijk aan het langste eind zullen trekken. En dat is maar goed ook, aangezien het in hun achterbuurt met leeftijdsgenoten vaak slecht afloopt.

Reign Supreme biedt vooral een hoogst vermakelijke, grotendeels waargebeurde reconstructie van een stuk muziekgeschiedenis dat bij ons waarschijnlijk niet heel bekend is. Daarbij is ook het tijdsbeeld heerlijk nostalgisch, waarmee de serie wel wat weg heeft van het Nederlandse Dirty Lines, waarin de jaren tachtig ook succesvol tot leven werden gebracht. Maar verder doet de serie vooral wat het moet doen: op aanstekelijke wijze laten zien hoe het hiphopgenre langzaam wortels kreeg op Europese bodem. Dat maakt Reign Supreme tot een boeiende zit, zelfs als die muziekvorm je eigenlijk gestolen kan worden.