Het nieuwe seizoen van Ted Lasso is wederom onweerstaanbaar goed

Eigenlijk zou comedyserie Ted Lasso niet zo goed moeten zijn als ie is. Een Amerikaanse footballcoach met een zwaar Midwestern-accent en een ouderwetse borstelsnor die wordt ingehuurd door een falende Engelse Premier League-club terwijl hij niet eens weet hoe de buitenspelregel werkt, of dat een voetbalwedstrijd uit twee helften bestaat? Dat klinkt vooral flauw, niet als een serie die wordt aanbeden door zowel critici als kijkers, vorige week een recordaantal van 20 Emmy-nominaties voor het eerste seizoen in de wacht mocht slepen en momenteel een 100 procent ‘fresh’ score op Rotten Tomatoes heeft voor het nieuwe, tweede seizoen.

Dat Ted Lasso toch werkt, en zelfs de meest sceptische kijker met een glimlach op de bank zal achterlaten, komt door een onweerstaanbare combinatie van optimisme, humor en emotie. Plus een hoofdpersoon (tot in de perfectie gespeeld door Jason Sudeikis) die zo oprecht vriendelijk en fatsoenlijk is, dat je niet anders kunt dan hem – én al zijn flauwe grapjes – toe te laten in je leven om het een stukje beter te maken.

Na een lange periode van ‘moeilijke mannen’ als Tony Soprano en Don Draper in de hoofdrollen, is Ted Lasso een opvallende verschijning in televisieserieland. Een man die zonder gene ‘knock-a-doodle-do’ zegt als hij op de deur klopt, iedere dag zelfgebakken koekjes meeneemt voor zijn baas en zijn cynische voetbalteam probeert te motiveren met een zelfgemaakte, scheef hangende poster met daarop het woordje ‘believe’.

Volgens Sudeikis, die de serie ontwikkelde en (mede-)schrijft en produceert, is Lasso een reactie op de toxische mannelijkheid die lang de overhand had in Amerika. Niet alleen op tv, maar ook in de politiek. Toen hij de serie pitchte samen met co-creators Brendan Hunt (die coach Beard, Lasso’s rechterhand, speelt in de serie), Joe Kelly en sitcom-veteraan Bill Lawrence (die eerder Scrubs maakte), verkocht hij het personage als een tegengif voor de man die tot begin dit jaar in het Witte Huis zat en ‘onwetend en arrogant’ was. ‘Ted Lasso is ook onwetend,’ zei Sudeikis in een interview met komiek Patton Oswalt. ‘Maar hij is ook nieuwsgierig. Als je nieuwsgierig bent kun je jezelf onderwijzen, en dingen leren.’

De wortels van Ted Lasso liggen in Amsterdam, waar Sudeikis, Hunt en Kelly tijdens de beginjaren van hun carrière bij comedyclub Boom Chicago werkten. Een plek waar ze een affiniteit met het Europese voetbal ontwikkelden en tevens af en toe een hallucinerende paddenstoel of twee aten. Iets dat Sudeikis nu aanhaalt als een ervaring die hem leerde hoe het is om je ego tijdelijk los te laten en hem inspireerde voor de manier waarop Coach Lasso iedereen met een open vizier tegemoet treedt.

Amsterdam zal tevens de inspiratiebron zijn geweest voor de Nederlandse voetballer die in het tweede seizoen aan het team is toegevoegd; Jan Maas (David Elsendoorn). Een van de meer treffende Nederlandse personages in een recente tv-serie. Maas is geen cliché Nederlander zoals ze meestal in buitenlandse producties voorbijkomen, hij rookt geen wiet en draagt geen klompen. Wel is hij zo vreselijk direct, dat het bijna lomp is.

Ted Lasso maakte voor het eerst zijn opwachting in een tweetal promovideo's die Sudeikis, Hunt en Kelly in 2013 en 2014 maakten voor NBC Sports. In de video’s, ter promotie van de Premier League-uitzendingen op de zender, wordt Lasso (met accent en snor) ingehuurd door Tottenham. En na zes uur weer ontslagen. De eerste vormen van de serie zijn duidelijk zichtbaar in de commercials, al is de ‘originele’ Lasso een stuk minder vriendelijk dan de huidige coach, die zelfs nooit vloekt (als Lasso in seizoen twee zijn ‘donkere’ kant loslaat op zijn team, is de ergste belediging die hij bezigt ‘jullie kleine drolvogels’).

Na de commercials liet het personage Sudeikis niet los en toen hij op een punt in zijn carrière kwam waarin hij iets wilde doen dat echt bij hem paste, stelde zijn toenmalige partner, actrice en regisseur Olivia Wilde, voor een serie over de coach te maken. Ditmaal liet Sudeikis zich ook beïnvloeden door zijn voorliefde voor Nora Ephron-films en de sportfilms van Ron Shelton. De twee vrouwelijke personages in Ted Lasso, Rebecca (Hannah Waddingham) en Keely (Juno Temple) zijn daarom sterk en eigenzinnig en bouwen in het eerste seizoen een oprecht geloofwaardige vriendschap op. En de vijfde aflevering van het tweede seizoen is een regelrechte ode aan de Britse romcom, met de immer grommende en vloekende voetballer Roy Kent (Brett Goldstein) in de hoofdrol.

Tot voldoening van de fans schijnt Sudeikis persoonlijk ook niet heel ver van Ted Lasso af te staan. In interviews kan hij net zo filosofisch overkomen als zijn personage. En op social media circuleerde onlangs een anekdote van een journalist die – na een interview met Sudeikis – een digitale peptalk van de acteur kreeg die Coach Lasso had kunnen schrijven.

Bij de officiële première van het tweede seizoen in Los Angeles vorige week verscheen de acteur in een trui met de namen Jadon, Marcus en Bukayo erop – de voornamen van de drie voetballers van het Engelse nationale elftal die na het verlies van de EK-finale racistisch bejegend werden op social media. ‘Jason Sudeikis is een geschenk voor deze wereld,’ twitterden mensen die dag.

De racistische reacties op het Engelse verlies eerder deze maand, benadrukken overigens wel hoever Ted Lasso afstaat van de werkelijkheid en waarom de serie juist vorig jaar – middenin de pandemie, een periode van onrust na de dood van George Floyd en de verdeeldheid zaaiende Amerikaanse verkiezingen – zo aansloeg. En ook waarom seizoen twee momenteel, na natuurrampen en de oprukkende Delta-variant, weer als geroepen komt. Ted Lasso speelt in een wereld waarin fatsoen en medemenselijkheid het winnen van ego’s, arrogantie en giftige masculiniteit. Een plek waar je niet hoeft te winnen om toch te slagen als mens. Het is een fantasie, maar wel één waarin we allemaal graag zouden geloven.