Beau Séjour: overtuigende en surrealistische whodunnit

Je staat in een kunstmatig verlichte kelder. Op een tafel ligt een lijk. Het mes gaat erin, want het lichaam moet onderzocht. Je kijkt goed, en herkent je eigen gezicht en contouren. Je blijkt toeschouwer van je eigen lijkschouwing.

Het klinkt als een huiveringwekkende nachtmerrie, maar in Beau Séjour is het de realiteit. In het goed ontvangen eerste seizoen van de Vlaamse mysteryserie wordt tiener Kato (Lynn van Royen) wakker in een kamer van hotel Beau Séjour. Ze oogt enigszins verward, na wat ogenschijnlijk een zware nacht is geweest. Maar er is iets merkwaardigs aan de hand: zodra Kato de badkamer binnenloopt, treft ze een lichaam. Het is haar eigen lichaam. Levenloos.

Alleen die pitch zou al voldoende moeten zijn om in te schakelen bij Beau Séjour. Een veelgehoorde kritiek op moordmysteries en whodunnits, is dat het slachtoffer te vaak dient als slachtvee. Van karakterontwikkeling is geen sprake, want er is een lijk, en daarmee dus de onwrikbare dood. Beau Séjour kiest een radicaal andere aanpak, en maakt het slachtoffer juist de ‘hoofdonderzoeker’.

De serie vergt een zekere suspension of disbelief: over inhoudelijke vraagtekens over de precieze werking kan de kijker zich beter direct heen zetten. Het (soort van) leven na de dood is hier nu eenmaal een gegeven, en dat levert aangenaam surrealistische, tegelijkertijd wrange situaties op. Hoewel Kato als een soort geest rondwaart, zijn er toch een aantal mensen die haar ‘verschijning’ kunnen zien. Het ene moment zit Kato met haar vader te soebatten over de muziekkeuze tijdens de begrafenis; het volgende moment staat ze naast haar huilende moeder (die Kato’s verschijning dan weer níet ziet).

De serie geeft een frisse draai aan het genre, en het was dan ook geen verrassing dat hij het goed deed bij publiek en critici. Bovendien vond Beau Séjour fans in onverwachte hoek: bestsellerauteur Stephen King noemde de serie op Twitter bijvoorbeeld ‘excentriek, briljant en op een vreemde manier ontroerend.’

Een tweede seizoen kon daardoor niet uitblijven, al duurde het wel ruim vier jaar voor dat er kwam. De twijfelachtige eer van het tot leven gewekte kadaver, komt ditmaal toe aan voormalig marinecommandant Maurice (Gene Bervoets, onder meer bekend uit klassieker Spoorloos). In de openingsminuten hangt Maurice kassiewijle aan de mast van een zeilboot (de ‘Beau Séjour’ is dit seizoen een boot). Alles wijst op zelfmoord, maar de omstandigheden roepen vragen op. Als Maurice ontwaakt op een nabijgelegen strand, gaat hij zelf op zoek naar de waarheid.

Het tweede seizoen staat daarbij volledig op zichzelf: waar de eerste reeks zich afspeelde in een kleine gemeenschap op het Vlaams-Limburgse platteland, draait het nu om een disfunctionele familie in kustplaatsje Zeebrugge. De dood van Maurice hakt er nauwelijks in bij zijn familie: we leren vrij snel dat hij al jaren amper contact heeft met zijn kinderen. Maar hem loslaten blijkt onmogelijk, want net als in de eerste reeks, zijn er meerdere naasten die hem nog kunnen zien. Bovendien wordt de situatie gecompliceerder als blijkt dat Maurice een dode metgezel heeft, wiens dood véél meer losmaakt in de familie.