De Poolse thriller Hejter van Jan Komasa (eerder goed voor Corpus Christi) is een sinistere tijdgeesttrip. Nu te zien op Netflix.

De filmwereld staat op z’n kop, en dus kon het zomaar gebeuren dat Hejter, de nieuwe thriller van de Poolse regisseur Jan Komasa, onlangs vrij geruisloos op Netflix verscheen, terwijl zijn vorige productie Corpus Christi (2019) nog niet eens officieel in Nederland is uitgebracht. Dat lijkt wat respectloos jegens een filmmaker die tot de voorhoede van de Europese cinema mag worden gerekend. Corpus Christi, Komasa’s derde speelfilm, was in zijn eigen land een kassucces, won wereldwijd zo’n vijftig prijzen en maakte dit voorjaar kans op een Oscar. Inmiddels heeft hij in Hollywood diverse projecten lopen.

Corpus Christi – inderdaad een indrukwekkende film, over een jeugddelinquent die zich voordoet als priester – verschijnt hier (met coronavertraging) in oktober in de bioscoop; tegen die tijd komen we er uitgebreid op terug. Maar nu eerst dus Hejter (internationaal: The Hater), een film die waarschijnlijk wat minder prijzen zal winnen maar zeker ook de moeite waard is.

De hater in kwestie is de Poolse rechtenstudent Tomasz (Maciej Musialowski), die zijns inziens onterecht van de universiteit wordt geschopt wegens plagiaat, en dan ook nog wordt afgewezen door het knappe, rijke, linkse meisje op wie hij al jaren verliefd is. Wanneer hij vervolgens een baantje vindt bij een dubieus pr-bureau, besluit hij zich met online haatcampagnes te gaan wreken op ‘de elite’.

Taxi Driver

Internettrollen, nepnieuws, online games, activisme, terrorisme, een vleugje #MeToo – regisseur Komasa en scenarist Mateusz Pacewicz (die ook Corpus Christi schreef) voeren nogal wat hot issues op, alsof ze zich vooraf door een stapel kranten heen werkten en niks wilden vergeten. Dat komt het verhaal niet per se ten goede. De manier waarop Tomasz zich ontwikkelt van bleu, verongelijkt joch tot doortrapte haatverspreider is fascinerend, maar niet heel geloofwaardig. Toch is de film beslist effectief, niet zozeer als psychologisch portret dus, maar wel als sinistere tijdgeesttrip; een soort Taxi Driver voor de Instagramgeneratie. Het amorele marketingmilieu en de escalerende links-rechtsruzies doen akelig actueel aan, en Komasa weet het allemaal stijlvol en beklemmend te brengen.

Officieel is Hejter trouwens een soort vervolg op Komasa’s debuutfilm Suicide Room (2011), die ook over online pestgedrag gaat. Die – ook al zo ongezellige – film speelt zich af op een middelbare school en stelt het slachtoffer centraal in plaats van de pestkop. Een aantal bijfiguren duikt in beide verhalen op, maar Hejter is zonder voorkennis prima te volgen.

Meer tips voor Netflix

Meer over Hejter/The Hater