Decision to Leave is met afstand Park Chan-wooks elegantste film

Een van de beste films op het afgelopen filmfestival van Cannes was het bloedstollend mooie Zuid-Koreaanse melodrama Decision to Leave. Daarin onderzoekt politie-inspecteur Hae-jun de verdachte dood van een klimmer en zo maakt hij kennis met diens mysterieuze vrouw Seo-rae. De twee vallen als een blok voor elkaar, maar Hae-jun is getrouwd en Seo-rae heeft net haar man verloren – of misschien zelfs vermoord. Wat volgt is een sensueel kat-en-muisspel vol steelse blikken en terloopse gebaren.

Regisseur van Decision to Leave is de Zuid-Koreaanse Park Chan-wook (1963), die naam maakte met intense films als Oldboy, met de inmiddels klassieke scène waarin de held een twintigtal gangsters in een gang te lijf gaat met een klauwhamer, en onlangs nog The Handmaiden, over de kinky relatie tussen een rijke weduwe en haar dienstmeid.

Voor Park Chan-wooks doen is Decision to Leave dan ook opvallend ingehouden. In de film zit geen bruut geweld à la Oldboy en ook de uitbundige erotiek van The Handmaiden ontbreekt. Het woord dat Decision to Leave nog het beste omschrijft is elegant. In het heftige en sensuele oeuvre van Park Chan-wook is dit met afstand zijn elegantste film.

Waarom koos u voor deze elegantie?
Park Chan-wook: ‘Deze film gaat over twee personen, een man en een vrouw, die allebei hun waardigheid willen behouden. Ze hebben duidelijk gevoelens voor elkaar, maar die kunnen ze niet uiten. Om die gevoelens toch met elkaar te delen, sturen ze elkaar zonder woorden signalen. Door een blik in hun ogen, een kleine verandering van een mondhoek of door een dubbelzinnig gesprek, waarin ze hun werkelijke gedachten verstoppen. Op dit soort subtiele manieren geef ik de gevoelens die ze voor elkaar koesteren door. Ook aan de kijker. De elegantie is mijn methode om hun waardigheid te tonen.’

Na The Handmaiden zullen veel kijkers verrast zijn dat er ondanks de heftige liefdesgeschiedenis geen expliciete seksscènes in deze film zitten. Niet dat Decision to Leave niet erotisch is, hij is juist bijzonder sensueel en broeierig, maar er is geen enkele naaktscène.
‘Ach, als ik een film vol heftige naaktscènes maak, vraagt iedereen mij waarom ik zulke scènes nodig heb. En maak ik, zoals nu, een film zonder zulke scènes, dan willen ze weer weten waarom ik ze weggelaten heb. Het was voor mij belangrijk dat gevoelens meer aandacht zouden krijgen in deze film. En een seksuele daad of seksuele lust is heel krachtig. Het overschaduwt de subtiele emotionele veranderingen bij de personages die ik wil laten zien. Daarom besloot ik dat ik de seksscènes beter kon weglaten in deze film.’

Decision to Leave is niet alleen een intens liefdesverhaal, het is ook vaak een heel grappige film. Waarom is humor belangrijk voor de film?
‘Humor is een belangrijk onderdeel in al mijn films. Vooral humor die voortkomt uit een absurde gebeurtenis, of humor die zich op onverwachte momenten voordoet. Je zult niet in lachen uitbarsten, het is humor waarbij je een tel later pas moet glimlachen. Omdat je je dan pas realiseert dat het leven inderdaad absurd is. Hoe serieus we ons leven ook nemen, als je het vanaf een zekere afstand bekijkt, kun je het alleen maar belachelijk vinden.’

De chemie tussen de twee hoofdspelers is erg sterk. Kun je als regisseur die chemie een handje helpen?
‘Ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk tijd door te brengen met z’n drieën, zodat we elkaar volledig zouden vertrouwen. En ook los van mij hebben de acteurs er veel voor gedaan om vertrouwd te worden met elkaar. Weet je waar ik heel tevreden over was? Toen de film af was heb ik hem aan beide acteurs afzonderlijk laten zien. Niet in een filmzaal, maar gewoon bij hen thuis. En het frappante was: toen ik ze achteraf vroeg wat ze ervan vonden, zeiden ze allebei: “Ik vind dat ik in deze film echt goed bij mijn tegenspeler pas. Dat was echt fijn.” Zij voelden die chemie dus ook. Haha.’

Zuid-Koreaanse films worden wereldwijd goed ontvangen: van Parasite tot Squid Game. En Decision to Leave nu dus ook weer, ik las dat de film aan 192 landen is verkocht. Waar ligt dat volgens u aan?
‘Dat vraag ik me ook wel eens af. Waarom juist nu? Want wij – dat is ongeveer dezelfde groep mensen – hebben onze films de afgelopen twintig, dertig jaar altijd op dezelfde manier gemaakt. Ik weet ook niet waarom ze nu ineens meer aandacht krijgen en aanslaan bij het grote publiek. Natuurlijk is het scenario van Parasite verbazingwekkend, maar er zijn momenteel nog veel meer Zuid-Koreaanse films populair. Ik kan alleen maar gissen naar het waarom, maar ik heb wel een theorie. Film is een kunstvorm die over emotie gaat en Zuid-Koreanen zijn een emotioneel volk. Door onze dramatische geschiedenis zijn wij in zekere zin gedwongen geweest om onze emoties nóg heftiger te beleven. Misschien is dat het wel, maar misschien ook niet. Hoe dan ook, ik ben er in ieder geval blij mee.’