Cannes 2022: tien films om naar uit te kijken

De Zweeds-Egyptische Tarik Saleh maakte vijf jaar geleden het razend spannende The Nile Hilton Incident, waarin Saleh de corrupte politie van Egypte – het land van zijn vader – op de korrel nam. Saleh keek met een mix van minachting en mededogen naar Egypte, dat, zo vertelde hij ons destijds, 'al zo’n beetje sinds de farao’s gekoloniseerd wordt.’ Wat veel belooft voor Boy from Heaven, dat zich afspeelt op een universiteit in Caïro, waar een machtsvacuüm ontstaat wanneer de groot-imam overlijdt.

De Japanse meester van het familiedrama, Hirokazu Kore-eda, is een vaste gast in Cannes: zo won hij in 2013 de juryprijs met Like Father, Like Son en in 2018 de Gouden Palm met Shoplifters. Zijn nieuwste film Broker is een in Zuid-Korea geschoten drama over 'vondelingenluiken', waarin ouders hun (ongewenste) kind kunnen achterlaten. Een typisch Kore-eda onderwerp dus, met een Koreaanse sterrencast om U tegen te zeggen: de belangrijkste rollen zijn voor Song Kang-ho, die schitterde in Bong Joon Ho's Gouden Palm-winnaar Parasite (2019), en Bae Doona, die in Kore-eda's Air Doll (2009) de titelrol speelde als een opblaaspop die tot leven komt.

In 2018 volgde programmamaker Cesar Majorana voor VPRO Cinema de jonge Vlaamse regisseur Lukas Dhont in Cannes. Zijn film Girl was geselecteerd voor Un certain regard, het programma met films van talentvolle makers. In het laatste gesprek vroeg Majorana of Dhont al mensen had gesproken over zijn volgende film. Ja, zei de regisseur, hij had een aantal zeer interessante ontmoetingen met belangrijke mensen gehad over een volgend project. Maar meer mocht hij er absoluut niet over vertellen. En nu is Dhont terug, in de hoofdcompetitie, met dat nieuwe project: Close. Over een vriendschap tussen twee dertienjarige jongens die ineens verandert. De ouders proberen erachter te komen wat er is gebeurd.

Bekijk hier de video uit 2018, waarin Lukas Dhont gedurende het hele festival gevolgd wordt

Als Park Chan-Wook met een nieuwe film naar Cannes komt, dan weet je dat je je in ieder geval niet gaat vervelen. Met superieure genrefilms als Oldboy (2003) en Stoker (2013) nestelde hij zich de afgelopen twee decennia in de absolute top van het filmmakersgilde, maar zijn laatste film, de meesterlijke Sarah Waters-verfilming The Handmaiden, dateert alweer van 2016. Hoog tijd dus voor Decision to Leave, dat gaat over een detective die valt voor de voornaamste verdachte in een moordonderzoek: de vrouw van het slachtoffer. Basic Instinct op z'n Koreaans dus: dat belooft weer heerlijk broeierig te worden.

Met zijn debuutfilm Strictly Ballroom won regisseur Baz Luhrmann dertig jaar geleden de jongerenprijs in Cannes. Daarna gingen Moulin Rouge! en The Great Gatsby ook in première op het festival. En dit jaar is zijn nieuwste film Elvis er te zien. Het verhaal van de wereldberoemde zanger (gespeeld door Austin Butler) en de lastige relatie met zijn manager Colonel Tom Parker (Tom Hanks) zal in handen van Luhrmann ongetwijfeld een wervelende, muzikale biopic vol fantastische dansscènes opleveren. Riley Keough, een kleindochter van Elvis, is trouwens ook in Cannes dit jaar, met haar regiedebuut Beast. 

Bekijk hier ons interiew met Baz Luhrmann, waarin hij terugblikt op het maken van Romeo+Juliet, en het werken met oa Leonardo Di Caprio en Claire Danes

Heel interessante titel, maar de maker is nog veel interessanter. Vijf jaar geleden maakte de toen 28-jarige Franse regisseur Léa Mysius haar overrompelende speelfilmdebuut met Ava, een onweerstaanbaar weirde film over een dertienjarig meisje dat blind wordt. Dit wordt Mysius’ altijd moeilijke tweede film. De verwachtingen voor The Five Devils – we lezen steekwoorden als ‘gewelddadig’ en ‘magisch’ – zijn hooggespannen, maar we verwachten dat Mysius, die onlangs nog meeschreef aan Audiards zedendrama Les Olympiades, daar moeiteloos aan gaat voldoen.

De carrière van het Belgische duo Adil El Arbi en Bilall Fallah zit momenteel in een indrukwekkende stroomversnelling. Ze debuteerden met Image (2014), scoorden vervolgens twee hits met gelikte misdaadfilms Black (2015) en Patser (2018) en vertrokken naar Hollywood, waar ze het derde deel in de Bad Boys-reeks regisseerden en inmiddels werken aan twee superheldenprojecten: een serie voor Marvel en een film voor DC. Tussendoor hadden ze echter nog tijd voor hun zelfgeschreven 'passieproject' Rebel, over een jonge Belgische moslim die naar Syrië vertrekt om oorlogsslachtoffers te helpen. 'Onze meest persoonlijke film tot nu toe', aldus El Arbi.

Uit het archief: in 2015 interviewde Tim den Besten voor de VPRO het toen nog relatief onbekende duo

Agnieszka Smoczynska's eerste film The Lure (2015) is een heerlijk eigenzinnig en duister sprookje over twee zeemeerminnen die in de jaren tachtig in Warschau de menselijke wereld ontdekken. Voor wie 'm nog niet gezien heeft: de film is te bekijken op Netflix, met als bijkomend voordeel dat jouw algoritme met filmtips ook meteen een oppepper krijgt (want je houdt ineens van vreemde Europese films volgens Netflix). Op Cannes presenteert Smoczynska haar nieuwe film The Silent Twins. Over de tweeling June en Jennifer Gibbons die als kinderen besluiten alleen met elkaar te praten. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, met naar verluidt enkele bizarre wendingen.  

De Russische cineast Kirill Serebrennikov kon op vorige edities niet komen omdat hij door Poetin op huisarrest gezet was. Inmiddels is hij het land ontvlucht: op het moment van schrijven is Serebrennikov in Amsterdam, waar hij voor de De Nationale Opera een bewerking van Der Freischütz regisseert. Onlangs draaide in Nederland ook Serebrennikovs vorige film, de krachtige koortsdroom Petrov’s Flu, en die kreeg maar liefst vijf sterren van ons. Zelfs als Tchaikovski’s Wife er daar eentje van kwijtraakt, dan nog is het een fantastische film.

Lees hier ons portret van de regisseur: 'De energieke, duizelingwekkende cinema van Kirill Serebrennikov'

Geen al te verrassende keuze natuurlijk , de nieuwe film van de Zweed Ruben Östlund, een paar jaar terug nog winnaar van de Gouden Palm met The Square. We volgen Östlund al vanaf het heerlijk ongemakkelijke Involuntary (2008) en alles wat hij daarna gemaakt heeft was weer even intelligent, prikkelend en ja... ongemakkelijk. Alleen die titel al: Driehoek van treurnis. Een beetje alsof (de Engelse) The Office een speelfilm is geworden. Je wil wegkijken omdat het allemaal onverdraaglijk pijnlijk is, maar dat doe je niet, want het is ook buitengewoon briljant. Dat is Östlund.