Wel of geen kinderen? Over die existentiële vraag verschenen de laatste jaren veel persoonlijke podcasts (De eierwekker, Bewust geen kinderen, Niet in mijn buik), documentaires (Heb je geen kinderen?, Spijtmoeders), boeken (Soms wil ik een kind, Al die liefde en woede) en theatervoorstellingen (Battlefield of Dreams). Eén ding hebben ze gemeen: allemaal gemaakt door vrouwen. Zoals Mina Etemad onlangs in dit tijdschrift verzuchtte: wat zou het toch verfrissend zijn als een man eens het thema kinderwens uitploos. Het heeft vast te maken met de biologische oneerlijkheid dat de man geen deadline voelt bij deze ingrijpende keuze. Of zijn kinderen nog altijd een vrouwendingetje?
Schrijver Thomas Rosenboom (1956) draagt in ieder geval niet bij aan de emancipatiestrijd rond dit thema. In zijn nieuwe autobiografische boek Late vader beschrijft hij hoe hij op 66-jarige leeftijd, na een leven waarin hij ‘nooit aan kinderen had gedacht’, een dochter kreeg met zijn 32 jaar jongere vriendin. Teleurstellend genoeg geen woord over waarom die wens er eerder nooit was en nu toch.
Wel hint hij ernaar dat het krijgen van een kind samenhangt met het feit dat zijn carrière als romanschrijver is gestokt – in zijn laatste werk liep hij definitief vast. Dat kwam ‘heel goed uit’, aldus Rosenboom. ‘Ik voel geen enkele frustratie omdat zij mij zou belemmeren in het schrijven.’ Valt het schrijverschap volgens hem dus niet met het vaderschap te combineren? Het zal voor vrouwen (met literaire ambities) frustrerend zijn om te lezen: Rosenboom toont geen enkel bewustzijn van zijn mannelijk privilege op dit vlak.
Aandoenlijk wel zijn de passages over de spannende kraamtijd, het precaire proces van in slaap wiegen en de wanhopige aanschaf van allerlei onnodige babygadgets, zoals een volautomatische wieg die nooit gebruikt werd. Ook beschrijft Rosenboom het gevoel zijn kinderloze makkers te hebben verraden door op de valreep over te lopen naar het kamp der vaders, een totaal andere diersoort in zijn ogen. En bij een vriendengroep waar hij decennialang als randfiguur gold vond hij, juist dankzij zijn late vaderschap, alsnog volwaardige aansluiting.