Het YouTubefilmpje, in december 2005 gepost, is meer dan 200.000 keer bekeken. De titel: Messi vs Quincy, en als ondertitel: Who’s the best? Een piepjonge Lionel Messi zet vanaf de eigen helft een solo in, slalomt in razende vaart om vier man, en speelt af, naar een tegenstander.
Volgende fragment, een even jonge speler, in oranje tenue: diep op eigen helft neemt hij de bal met de borst aan, met de rug naar de goal van de tegenstander, hij controleert de bal met zijn rechtervoet, twee tegenspelers proberen hem vergeefs de bal te ontfutselen, onze jonge international houdt de bal even onder zijn voet, en wipt deze dan, in de draai, over het been van een tegenstander en begint aan een lange spurt. Met machtige passen stoomt hij op richting het vijandelijke doel, twee spelers proberen hem te stoppen, maar hij wurmt zich tussen beiden door, op volle snelheid trekt hij het strafschopgebied in, passeert nog een speler alsof die eigenlijk niet meedoet, en passt dan op de klaarstaande Ryan Babel: goal! ‘Electrifying pace,’ jubelt de Engelse commentator.
19.500 toeschouwers zagen het wonderdoelpunt met eigen ogen, die 10 juni 2005 om achttien minuten over acht, in het Parkstad Limburg Stadion te Kerkrade, tijdens de wedstrijd Nederland-Japan. Het was de eerste dag van het WK onder 20. Nederland zou tot de kwartfinale reiken. Argentinië won. Messi werd verkozen tot speler van het toernooi, op de voet gevolgd door Quincy Owusu-Abeyie, zoals de hele naam van de jeugdinternational luidde.
Quincy versus Messi, wie was de beste? Dat was in 2005 blijkbaar geen krankzinnige vraag. Hoe het Messi verging, is bekend: gouden ballen, wereldtitel, Madame Tussaud. Quincy’s weg was een andere.
Bij zijn club Arsenal (waar hij op zestienjarige leeftijd terechtkwam nadat hij bij Ajax vanwege conflicten met jeugdtrainers was weggestuurd) werd hij nooit een vaste waarde. Een lange zwerftocht langs de velden volgde, elf clubs versleet hij, in zeven landen. Hij kreeg vaak weinig speeltijd, werd vaak verhuurd, contracten werden vaak voortijdig ontbonden. Het avontuur eindigt in 2017 bij NEC, waar Quincy, hij is dan dertig, al na een paar maanden ‘om disciplinaire redenen’ naar de beloftes wordt verbannen. Begonnen als belofte, geëindigd als belofte.
Het deert hem geenszins, bleek in een interview met Vice, in 2020 waarin hij vertelde over zijn nieuwe carrière als rapper, onder de artiestennaam Blow (naar eigen zeggen een verwijzing naar zijn flashy levensstijl: ‘het gaat erom dat ik money blow’): ‘Ik ben tevreden, man. Soms hoor ik dat ik er meer uit had kunnen halen, maar ik heb nergens spijt van. Ik heb mooie clubs gehad en met fantastische spelers op het veld gestaan. Ik heb met Dennis Bergkamp gespeeld, gap. Hij is legendarisch. Henry, Van Persie, Viera, Pires, noem ze allemaal maar op. Ik ben gewoon blij met mijn carrière. Het is goed zo. Nu is het tijd voor een new chapter. Nu ben ik Blow, de artiest.’
De verwachtingen zijn minder hoog gespannen, dat is alvast prettig, of zijn muziekcarrière zijn voetbalcarrière in de schaduw zal stellen, de tijd zal het leren.