Een jonge moeder laat haar baby, in een wipstoeltje op tafel, een paar tellen alleen in huis. En dan sluit ze zichzelf per ongeluk buiten. Voor kijkers met kleine kinderen bekruipt het gevoel van een ramp al op dat moment, maar in de film NL-Alert begint hiermee pas de ellende. Terwijl de hoofdpersoon de stad door crost om een reservesleutel te halen, ontvangt ze een noodmelding: over drie kwartier landt er een kernraket op haar woonplaats Amsterdam.
NL-Alert, de tweede film in de reeks Koolhoven presenteert, is een onvervalste rampenfilm. Zonder instortende wolkenkrabbers weliswaar – dat lukt niet in een middellange NPO-film – maar wel met de beklemmende spanning, morele dilemma’s en panische massa’s die aan het genre toebehoren.
Regisseur Loïs Dols de Jong (eerder actief als actrice, onder meer in de film Het leven uit een dag) liet zich inspireren door een artikel in webmagazine Vice, vertelt ze: ‘Al een jaar of tien geleden las ik een reportage over de schuilkelders die ooit zijn aangelegd in de metrostations van de Amsterdamse Oostlijn. Ik weet nog dat ik tijdens het lezen direct begon te fantaseren: wat zou ik doen als er een nucleaire dreiging was; zou ik daar dan op tijd heen kunnen fietsen; welke alternatieven zou ik hebben? Toen Martin Koolhoven me vroeg een idee voor een genrefilm te pitchen, moest ik hier meteen weer aan denken. Ik ga sowieso heel erg aan van films met een overlevingsthema, omdat je je heel snel inleeft en gaat denken: wat zou ik doen? Ik hoop natuurlijk dat deze film dat effect ook heeft.’
Dat NL-Alert geen dure effecten heeft, betekent niet dat het maakproces relatief eenvoudig was. ‘Alleen al met het scenario hebben we erg zitten worstelen,’ vertelt Dols de Jong. ‘Maandenlang werkten we aan een verhaal rond een heel andere hoofdpersoon, maar het lukte maar niet om de spanning daarin ver genoeg op te voeren. Twee weken voor de deadline hebben we in overleg met Martin nog het gegeven rond die opgesloten baby verzonnen; dat werkte meteen. Het filmen zelf bleek vervolgens ook echt een uitdaging, met al die figuranten en publieke Amsterdamse locaties, in een heel korte tijd. Vooraf sprak ik verschillende producenten die zeiden dat dit scenario nooit met deze middelen kon worden verfilmd. Ik ben er aardig trots op dat het toch is gelukt.’