Recensenten noemen haar een rockende performer, een feministische theatermaker en een podiumbeest; wie in de afgelopen jaren een voorstelling van de 38-jarige Stephanie Louwrier heeft gezien, zal dit beamen. Zingen, dansen, grappen maken: Louwrier doet het allemaal en ze durft zich in haar onewomanshows ook steeds kwetsbaarder op te stellen. Zoals in haar geprezen voorstelling Show must go on uit 2021, waarin ze afrekent met haar demonen, waaronder problematisch alcoholgebruik.
Vanaf 6 februari toert Louwrier drie maanden door het land met haar nieuwe show Let’s get louder. In het boeiende en ontroerende kunstenaarsportret Dichter bij mij, dat vanavond te zien is in Het uur van de wolf – kort (NTR), volgt regisseur Marcel Goedhart haar maakproces tot aan de eerste try-out.
Aan de telefoon vertelt Louwrier dat ze Goedhart voor het eerst sprak in Theater Bellevue in Amsterdam. Ze was daar bezig met een vooronderzoek voor haar show en iemand zei tegen Goedhart dat hij eens een kijkje moest nemen – en de rest geschiedde.
‘Wanneer je een documentaire maakt, is het belangrijk dat je de maker vertrouwt,’ zegt Louwrier. ‘En ik had met Goedhart meteen een fijn gesprek. Daarnaast was er een geweldige cameraploeg, waardoor ik op momenten zelfs vergat dat er een camera was, zoals wanneer ik in de sportschool sta te boksen.’
In haar nieuwe voorstelling brengt Louwrier onder meer een swingende ode aan cellulitis, maar ze vertelt ook over de druk om kinderen te krijgen. Daarnaast duikt Goedhart in haar turbulente jeugd: Louwrier is een dochter van een Chileense moeder en een Nederlandse vader, die een alcoholprobleem had. Nadat ze uit elkaar gingen, werd Stephanies moeder geplaagd door allerlei angsten, die weer impact hadden op Stephanies gemoedstoestand.
Louwrier maakte die moeilijke tijden samen met haar zus Sharene mee, die nog altijd een belangrijke rol speelt in haar leven. We zien in de film hoe Sharene geëmotioneerd raakt na het zien van de nieuwe voorstelling. Louwrier: ‘Ik heb die scène nu twee keer gezien en ik krijg iedere keer weer tranen in m’n ogen. Mijn zusje komt altijd kijken, is trots op me en staat achter me. Als zij de voorstelling mooi vindt, dan betekent dat meer voor me dan wat de rest ervan vindt.’