Vijf karakteristieke stellen – van lesbisch koppel tot influencerduo – en een alleenstaande aankomende moeder, die representatief zijn voor bevallend Nederland anno 2024.
Onderzoeksgroep
Baringsrituelen
Gefascineerd door de heersende bevallingscultuur, waar leren puffen slechts het instapmodel is, gaat De pufclub op veldonderzoek in de wereld van de toekomstige ouder.
Methode
Een audiovisueel, kwalitatief onderzoek met levendige voorbeelden, waarbij producent Witte Geit zich onderdompelt in een verschillende uitingen van ‘de pufclub’ om gedragingen en interacties van dichtbij te kunnen observeren.
Voorlopige resultaten
Ten eerste is het opvallend dat de toekomstig-barenden in hun voorbereiding zowel uit oeroude als hypermoderne bronnen putten. Zo heeft stel A (vrouw, ondernemer, 34 jr. en man, tv-presentator en kunstenaar, 30 jr.) tijdelijk de havermelkcappu’s verruild voor meditatieve cacao om in contact met de ziel van de ongeboren baby te komen – een traditie die stamt uit de tijd van de Maya’s. Ook met het inhuren van een ‘doula’ lijken zij terug te grijpen op (pre-individualistische) tijden, waarin het wonen van meerdere generaties onder één dak nog de gewoonste zaak van de wereld was, en moeders, zussen, tantes en buurvrouwen nog meepuften tijdens de bevalling.
Stel B (vrouw, influencer, 35 jr. en man, digital designer, 34 jaar) maakt juist gebruik van de nieuwste technologie. Zo wordt hun ‘gender reveal party’ vanuit zes verschillende camerahoeken vastgelegd en maakt de partner gebruik van een weeënsimulator. Tijdens dit ritueel hijst de niet-barende zich in een lycra pakje vol elektronica om – al hevig zwetend en rollend over de vloer – de oerpijn van het baren te doorleven.
Ten tweede blijkt dat de partner per definitie betrokken is bij de bevalling. Enkele decennia geleden was het nog gebruikelijk dat moeder achter gesloten deuren perste, terwijl vader in de wachtkamer sigaren uitdeelde. Nu wordt verondersteld dat de niet-barende tijdens de bevalling perfect getimede massages geeft en zorgvuldig gekozen woordjes fluistert. Bij het ontbreken van een liefdespartner, wordt de aanwezigheid van een zogenaamde ‘bestie’ verwacht.
Conclusie
Er bestaan grote subculturele verschillen in zorgtraject, de voorkeur voor de plaats van bevalling en de uiteindelijke plaats van baring. Dit is in lijn met het idee dat de moderne mens gewend is dat het leven maakbaar is, alhoewel juist hun kwetsbaarheid in het overgangsritueel van ‘toekomstig ouder’ naar ‘ouder’ weet te ontroeren.