Als hij was niet uitgeloot voor een studie geneeskunde had hij allicht medicus kunnen worden, net als zijn vader. Nu bleef het vooralsnog bij een vwo-diploma en koos Tom Dumoulin (1990) voor een heel andere professie, die van wielrenner, hoewel hij pas op zijn vijftiende met hardfietsen was begonnen. Maar toen Dumoulin in augustus 2022 zijn strijdros na blessureleed en gebrek aan motivatie definitief aan de wilgen hing, kon hij gaan terugkijken op een geslaagde wielerloopbaan als tijdrijder en klassementsrenner. Hoogtepunten vormen de eindzege in de Giro d’Italia van 2017, twee wereldtitels in het tijdrijden (individueel en als ploeg) en twee zilveren olympische medailles. Hij won negen etappes in de grote rondes: vier in de Giro, drie in de Tour en twee in de Vuelta a España. Die erelijst is nog langer, maar onze ruimte beperkt. Nog ééntje dan: tweede in de Giro van 2018. Het leverde hem ook vier poëtische en dynamische bijnamen De Vlinder van Maastricht, Il Bello, Straaljager Tom en Turbo Tom op.
Van het gevreesde zwart gat kan geen sprake zijn; al snel werd Dumoulin commentator en wieleranalist voor Studio Sport, en naast recreatief blijven fietsen is hij overgestapt op hardlopen – een zeldzaamheid voor een ex-wielerprof. Dat er nog wel meer in het vat zit, blijkt wel uit de verschijning van een zelfportret met de intrigerende titel Op gevoel. Een wielerleven, dat hij samen met schrijver en journalist Nando Boers schreef. Met hem ging Dumoulin naar plaatsen die een cruciale rol hebben gespeeld in zijn loopbaan: Bergen (Noorwegen), Monza, Oropa, Bormio, Stelvio (Italië) en Arcalís (Andorra), om uit te vinden wat de sport voor hem betekend heeft, aangevuld met herinneringen aan zijn grootste prestaties, maar ook aan nederlagen, valpartijen en rivalen, oorzaak van twijfel, frustratie en onzekerheid.