‘Hoeveel moet je op een ander lijken om iets voor diegene te kunnen dragen?’ vraagt Maria zich af in De dragers, het romandebuut van Daan Borrel (1990). Het is 1997 en Maria, advocaat en een jaar eerder moeder geworden, poogt in een tuchtzaak de rechter ervan te overtuigen dat het gebrekkig handelen van een gynaecoloog heeft geleid tot het overlijden van een jonge Marokkaanse vrouw. 27 jaar later, in 2024, zoekt Sanae na de geboorte van haar dochter naar een manier om de pijn van het verleden te dragen. En in 2035 draagt Vita het kind voor een homostel, Miko en Lucas. Ook is ze als intimiteitsactiviste betrokken bij Wombs for all, een collectief dat niet gelooft ‘in moederschap in dienst van de heteronormatieve familie’ en aldus de wereld probeert te bevrijden van het kerngezin.
Borel ten voeten uit: Prikkelend, maatschappelijk betrokken en niet bang om zich met stevige passen buiten de platgetreden paden te begeven en passant wat taboes onder het onkruid vandaan te plukken. In 2018 verhaalde ze op persoonlijk wijze over verlangen en seksualiteit in Soms is liefde dit. Twee jaar later verscheen Krabben – van vrouw tot vrouw, waarin ze met feminist Milou Deelen de neiging ontleedt van vrouwen om elkaar te fileren. In De dragers draait het om solidariteit. De drie hoofdpersonages zijn door de tijd heen met elkaar verbonden; door het (draag)moederschap, maar ook door die ene rechtszaak die bij nader inzien niet zozeer draait om gebrekkig handelen als wel om discriminatie in de zorg en de (intergenerationele) gevolgen daarvan – een thema dat Borrel, die in 2021 beviel van een dochter, ook in haar non-fictiewerk na aan het hart ligt.
Parallel aan het schrijven van haar roman werkte ze mee aan het onlangs verschenen Baren buiten de box van Bahareh Goodarzi, over racisme in de geboortezorg. Met De dragers denkt Borrel zowel qua inhoud als vorm buiten de box, waarmee haar boek niet alleen een meerstemmige aanklacht is tegen ongelijkwaardige behandeling, maar ook een warm pleidooi voor minder conservatieve vormen van moeder- en ouderschap. Dat belooft interessant te worden in Nooit meer slapen.